Κωνσταντίνος Καβάφης, «Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον»

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές –
την τύχη σου που ενδίδει πια,
τα έργα σου που απέτυχαν,
τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες,
μην ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς,
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο,
πως απατήθηκεν η ακοή σου.
Μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν,
αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

[1911]

Ο Μάρκος Αντώνιος συμμετείχε το 43 π.Χ. στο σχηματισμό της Δεύτερης Τριανδρίας, μαζί με τον Οκταβιανό και το Λέπιδο, με σκοπό τη διεκδίκηση της εξουσίας του Ρωμαϊκού κράτους. Ένα χρόνο μετά, αφού είχαν νικήσει τους δολοφόνους του Ιούλιου Καίσαρα, μοιράστηκαν τα εδάφη που κατείχε η Ρώμη, δίνοντας στον Αντώνιο τις κτήσεις στην Ανατολή.

Ο Μάρκος Αντώνιος στην Κιλικία (περιοχή της Μικράς Ασίας, απέναντι από την Κύπρο) συνάντησε την Κλεοπάτρα και εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της, αντί να την τιμωρήσει για τη βοήθεια που είχε προσφέρει στους δολοφόνους του Καίσαρα, την έκανε ερωμένη του. Ο Αντώνιος σύντομα ερωτεύτηκε με πάθος την Κλεοπάτρα και άρχισε να αμελεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στο Ρωμαϊκό κράτος και κυρίως απέναντι στη σύζυγό του την Οκταβία, η οποία ήταν αδερφή του Οκταβιανού.

Ενώ ο Οκταβιανός κατόρθωσε να εξουδετερώσει τον Λέπιδο και να συγκεντρώσει την εξουσία της Ρώμης, ο Αντώνιος σχεδίαζε να δημιουργήσει μια χωριστή αυτοκρατορία την οποία θα διοικούσε μαζί με την Κλεοπάτρα. Ο Οκταβιανός όμως αγανακτισμένος με τη στάση του Αντώνιου απέναντι στην αδερφή του και αναγνωρίζοντας τις επεκτατικές βλέψεις του εις βάρος του Ρωμαϊκού κράτους, έστρεψε τη Σύγκλητο εναντίον του, τον καθαίρεσε και κήρυξε πόλεμο κατά της Αιγύπτου. Ο πόλεμος αυτός, που ουσιαστικά ήταν ένας εμφύλιος ανάμεσα στον Οκταβιανό και τον Αντώνιο, κρίθηκε με τη ναυμαχία στο Άκτιο το 31 π.Χ. όπου οι δυνάμεις της Κλεοπάτρας και του Αντώνιου κατατροπώθηκαν.

Λίγους μήνες μετά ο Οκταβιανός κινήθηκε κατά της Αλεξάνδρειας (30 π.Χ.), και θέλοντας να χτυπήσει την πόλη και από τη στεριά και από τη θάλασσα, συγκέντρωσε ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις γύρω από την πόλη. Το τέλος του Αντώνιου ήταν πια δεδομένο.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, την παραμονή της μεγάλης επίθεσης του Οκταβιανού, ξαφνικά τη νύχτα ακούστηκαν ήχοι μελωδικών οργάνων και μεγάλη φασαρία από κόσμο που χόρευε με βακχικούς αλαλαγμούς. Ήταν σα να κινούνταν ένας θορυβώδης θίασος προς την έξοδο της πόλης και ο θόρυβος σταμάτησε μόλις πέρασε τις πύλες, γεγονός που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στους κατοίκους που θεώρησαν ότι ήταν ένα σημάδι ότι ο προστάτης θεός του Αντώνιου, ο Διόνυσος, τον εγκατέλειπε.

Το «Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον» του Κωνσταντίνου Καβάφη, αναφέρεται στη μεγάλη αξία που έχει η διατήρηση της αξιοπρέπειας μπροστά στην απώλεια. Ο Καβάφης παρουσιάζει τον Αντώνιο τη στιγμή που ακούει τον αόρατο θίασο να απομακρύνεται από την πόλη και συνειδητοποιεί ότι ο προστάτης θεός του τον εγκαταλείπει. Η κρίσιμη εκείνη στιγμή που ο Αντώνιος αντιλαμβάνεται ότι η ήττα του είναι δεδομένη και ότι όλα όσα απέκτησε στη ζωή του και όλα όσα σχεδίαζε για το μέλλον του, φτάνουν στο τέλος τους, έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Αντώνιος θα πρέπει να σεβαστεί τον εαυτό του και να μη φανεί λιπόψυχος. Αν ο Αντώνιος αρχίσει να παρακαλάει για τη ζωή του και αρχίσει να κλαίει, όπως θα έκανε ένας δειλός άνθρωπος, αυτό θα σήμαινε ότι πέρα από τις κτήσεις του και τα αξιώματά του, θα έχανε και κάτι πολύ πιο σημαντικό, θα έχανε την αξιοπρέπειά του.

Ο Αντώνιος υπήρξε ένας γενναίος στρατιωτικός και είχε κατορθώσει να κατακτήσει πολλά εδάφη, γεγονός που υποδεικνύει ότι θα πρέπει με παρόμοια γενναίο τρόπο να αντιμετωπίσει τώρα και την απώλεια όλων των αποκτημάτων του.

Το ποίημα του Καβάφη, βέβαια, παρόλο που αναφέρεται στον Αντώνιο, στην πραγματικότητα έχει μια πολύ ευρύτερη εφαρμογή και απευθύνεται ουσιαστικά σε κάθε άνθρωπο. Ο Αντώνιος, δηλαδή, συμβολίζει κάθε άνθρωπο που έχοντας αγωνιστεί στη ζωή του για να πετύχει τους στόχους και τα όνειρά του, έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος με την απώλεια όλων αυτών. Τότε είναι που, σύμφωνα με τον ποιητή, θα πρέπει να δείξει όλη του την ψυχική δύναμη, αντιμετωπίζοντας την απώλεια με αξιοπρέπεια και χωρίς κλάματα και παρακάλια. Ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, αγωνίζεται για όσα επιθυμεί, αλλά είναι πάντοτε έτοιμος να αντιμετωπίσει και το ενδεχόμενο να χάσει όσα έχει αποκτήσει.
Ο ποιητής καθοδηγεί τον Αντώνιο για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις κρίσιμες στιγμές του τέλους. Μόλις ακουστεί ο αόρατος θίασος να περνά, μόλις δηλαδή γίνει αντιληπτό ότι πλησιάζει το τέλος, δεν υπάρχει λόγος να θρηνήσει για όσα χάνει, μιας και κάτι τέτοιο είναι μάταιο. Όσο κι αν ένας άνθρωπος θρηνεί μπροστά στο αναπόφευκτο του χαμού και της απώλειας, τίποτε δεν αλλάζει, γι’ αυτό το λόγο ο ποιητής μας προτρέπει να αποφύγουμε ένα ανώφελο συναισθηματικό ξέσπασμα.

Σαν να είσαι έτοιμος από καιρό, σαν να είσαι θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει, προτρέπει ο ποιητής, δίνοντας το βασικό μοτίβο του ποιήματος. Ο Καβάφης αναγνωρίζει ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ έτοιμος να δει να καταστρέφονται όλα εκείνα για τα οποία πάλεψε μια ζωή και κανείς δεν έχει το κουράγιο να μείνει ψύχραιμος μπροστά σε μια τόσο απόλυτη απώλεια. Γι’ αυτό μας λέει ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη συμφορά σαν να είμαστε έτοιμοι, σαν να έχουμε το κουράγιο που χρειάζεται. Έστω κι αν μέσα μας νιώθουμε την ένταση του πόνου, θα πρέπει να μην λυγίσουμε μπροστά στην καταστροφή, θα πρέπει με κάθε τρόπο να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας.

Με απόλυτη συναισθηματική συγκράτηση θα πρέπει ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει την καταστροφή και το κυριότερο δε θα πρέπει την ώρα που βλέπει το τέλος να πλησιάζει να αρνείται την πραγματικότητα, όσο δύσκολο κι αν είναι κάτι τέτοιο: Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν / ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙ Όπως ο Αντώνιος αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζει το τέλος ακούγοντας τη συντροφιά του Θεού να εγκαταλείπει την πόλη, έτσι και για τους περισσότερους ανθρώπους υπάρχουν πάντοτε ενδείξεις ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά κι ότι κάτι κακό πρόκειται να συμβεί. Αυτές τις ενδείξεις δε θα πρέπει οι άνθρωποι να τις αγνοούν, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους ότι όλα είναι εντάξει και πως τίποτε κακό δε θα συμβεί. Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν τα σημάδια που τους προειδοποιούν ότι πλησιάζει η στιγμή της απώλειας.

…σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι, / πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο: Ο Αντώνιος, αλλά και κάθε άνθρωπος, που έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή του, θα πρέπει όταν έρθει το τέλος να σεβαστεί την προσωπική του αξία και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ένας στρατιωτικός που είχε την τιμή να κατέχει μια τόσο σημαντική πολιτεία όπως είναι η Αλεξάνδρεια, δεν μπορεί παρά κι ο ίδιος να είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος και ως σημαντικός άνθρωπος θα πρέπει να δεχτεί το χάσιμο της αγαπημένης πολιτείας. Για έναν στρατιωτικό όπως ήταν ο Αντώνιος θα ήταν ξεπεσμός να κλαίει και να θρηνεί σκεπτόμενος ότι έρχεται η στιγμή της ήττας του.

Στην πραγματικότητα ο Αντώνιος όταν κατάλαβε ότι το όνειρο της Ανατολής φτάνει στο τέλος του, αντί να προετοιμαστεί για την ύστατη μάχη, φρόντισε να γλεντήσει όσο περισσότερο μπορούσε μαζί με την Κλεοπάτρα και στο τέλος αυτοκτόνησε.

Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι όπως ο Αντώνιος στο ποίημα συμβολίζει όλους τους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με μια σημαντική απώλεια, έτσι και η Αλεξάνδρεια λειτουργεί ως σύμβολο όλων εκείνων των πολύτιμων αποκτημάτων για τα οποία κάποιος έχει παλέψει μια ολόκληρη ζωή. Ο Αντώνιος δε χάνει μόνο την Αλεξάνδρεια, χάνει την Κλεοπάτρα, τα παιδιά που είχαν αποκτήσει μαζί, τις υπόλοιπες κτήσεις του στην Ανατολή και φυσικά την πολυτελή ζωή στην οποία είχε πλέον συνηθίσει. Ο ποιητής δεν μπορούσε βέβαια να αναφερθεί σε όλα αυτά, γι’ αυτό και τα συμπεριέλαβε όλα στο όνομα της Αλεξάνδρειας, καθιστώντας την πόλη του διαχρονικό σύμβολο των σημαντικότερων και πολυτιμότερων αποκτημάτων.

Τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία της δομής του ποιήματος είναι οι επαναλήψεις και οι προτρεπτικές προστακτικές. Τι πετυχαίνει με τα εκφραστικά αυτά μέσα ο ποιητής;

Το ποίημα αυτό ανήκει στα διδακτικά ποιήματα του Καβάφη, με τα οποία ο ποιητής επιχειρεί να περάσει στον αναγνώστη ουσιώδη μηνύματα για τη ζωή, αλλά και για τον τρόπο που οφείλουν οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν κάποιες καταστάσεις. Εδώ, ο Καβάφης με τις προτρεπτικές προστακτικές δίνει εντονότερα την παραινετική αυτή αίσθηση του ποιήματος, μιας και ο ουσιαστικός του σκοπός είναι να συμβουλεύσει, όχι βέβαια τον Αντώνιο, αλλά τον αναγνώστη, που ενδεχομένως μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με την απώλεια και την αποτυχία. Ο ποιητής, επομένως, με τις πολλαπλές προστακτικές προσπαθεί να καθοδηγήσει τον άνθρωπο που θα έρθει αντιμέτωπος με μια τόσο σημαντική απώλεια για το πώς θα πρέπει να φερθεί.

Ο Καβάφης εν γένει δε χρησιμοποιεί συχνά τις επαναλήψεις στην ποίησή του, αλλά όταν το κάνει αποσκοπεί στο να περάσει με ιδιαίτερη έμφαση το μήνυμα των στίχων ή των λέξεων που επαναλαμβάνει. Για παράδειγμα ο στίχος: «Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος», επαναλαμβάνεται καθώς φέρει το κεντρικό νόημα του ποιήματος. Η στάση που οφείλει να κρατήσει ο Αντώνιος μπροστά στην απώλεια της Αλεξάνδρειας είναι μια αξιοπρεπής ψυχραιμία, που θα δείξει στους άλλους ανθρώπους ότι αφ’ ενός ήταν προετοιμασμένος από καιρό για μια πιθανή αποτυχία κι αφ’ ετέρου ότι διαθέτει αρκετό θάρρος για να αντέξει την συνολική απώλεια όλων εκείνων των αποκτημάτων για τα οποία αγωνίστηκε μια ολόκληρη ζωή.

Να εξετάσετε τι θέση κατέχουν στο ποίημα οι στίχοι 7 και 8 και να τους συσχετίσετε με τους προηγούμενους και με τους επόμενους.

Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.

Οι στίχοι αυτοί περιέχουν το κεντρικό μήνυμα του ποιήματος, υπό την έννοια ότι η βασική μέριμνα του ποιητή είναι να διασφαλιστεί η αξιοπρεπής στάση του ατόμου απέναντι σε μια ενδεχόμενη απώλεια. Όταν κάποιος αντιληφθεί ότι πλησιάζει η στιγμή που θα χάσει όλα όσα έχει πετύχει στη ζωή του, όπως αυτό συμβαίνει στον Αντώνιο, τότε θα πρέπει να φανεί ψύχραιμος σαν να ήταν πάντοτε προετοιμασμένος για μια ενδεχόμενη αποτυχία.
Οι στίχοι που προηγούνται του κεντρικού αυτού μηνύματος περιγράφουν τη στιγμή που ο Αντώνιος αντιλαμβάνεται ότι ο προστάτης Θεός τον εγκαταλείπει και πως είναι πλέον δεδομένη η πτώση του. Ενώ, οι στίχοι που ακολουθούν είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες του ποιητή για το πώς θα πρέπει να αντιδράσει ο Αντώνιος και άρα κάθε άνθρωπος που συνειδητοποιεί ότι έχει έρθει αντιμέτωπος με το τέλος της επιτυχημένης διαδρομής του.

Τι συμβολίζει στο ποίημα η Αλεξάνδρεια και ο Αντώνιος;

Όταν ο ποιητής προτρέπει τον Αντώνιο να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει, εννοεί ότι θα πρέπει να αποδεχτεί το γεγονός ότι ήρθε η στιγμή που θα χάσει όλα όσα έχει αποκτήσει στη ζωή του με πολλούς αγώνες. Η Αλεξάνδρεια επομένως συμβολίζει όλα τα αγαθά που κάποιος έχει αποκτήσει, αλλά πολύ περισσότερο κάθε τι που αποτελεί το πολυτιμότερο όνειρο ενός ανθρώπου, που για κάποιο διάστημα κατάφερε να το υλοποιήσει και πλέον το χάνει. Η Αλεξάνδρεια γίνεται εδώ το σύμβολο των πιο σημαντικών αποκτημάτων, αλλά και των προσδοκιών που έχει κάποιος για το μέλλον του. Ο Καβάφης καθιστά την Αλεξάνδρεια ένα πολυσήμαντο σύμβολο, γεγονός που ως ένα βαθμό εξηγείται από την ιδιαίτερη αγάπη που είχε ο ποιητής για τη γενέτειρά του και από τη διάθεσή του να τιμήσει την πόλη του.

Ο Αντώνιος από την άλλη συμβολίζει κάθε άνθρωπο που έχει επιτύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή του και κάποτε έρχεται αντιμέτωπος με την απώλεια όλων αυτών των επιτευγμάτων. Ο ποιητής χρησιμοποιεί ουσιαστικά την ιστορία του Αντώνιου για να απευθυνθεί σε όλους τους ανθρώπους, καθώς για όλους τους ανθρώπους είναι πιθανό κάποια στιγμή να βρεθούν αντιμέτωποι με μια σημαντική απώλεια. Όπως, λοιπόν, προτρέπει τον Αντώνιο να σταθεί στο ύψος του και να αντιμετωπίσει την κατάσταση με αξιοπρέπεια, το ίδιο ακριβώς ζητάει ο ποιητής κι από τους αναγνώστες του.

Κωνσταντίνος Μάντης

http://latistor.blogspot.gr/2010/08/blog-post_26.html

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΑ

                                 Να προσέξεις

                                 σε ποιά πόδια εμπρός

                                 θ' αποθέσεις το αίσθημά σου.

                                 Τα πόδια του κακού θα το κλωτσήσουν.

                                 Του εγωιστή

                                 θα το κάνουν κλοτσοσκούφι.

                                 Του ανώριμου,

                                 του ανόητου και του ανεύθυνου

                                 θα στραφούν αλλού

                                 και θ' απομακρυνθούν.

                                 Και μόνο τα πόδια του σοφού

                                 εμπρός του θα λυγίσουν

                                 σε μια γονυκλισία

                                 σεβασμού και αναγνώρισης.

                                                                      Ιούνιος 2002

Το πρώτο φιλί

Ήταν Άνοιξη του 1970, δεκαέξι του Μάη και η μέρα ήταν ζεστή. Ήμουν σε εκδρομή με το φροντιστήριο των Αγγλικών. Δεν είχα δική μου παρέα γιατί φοιτούσα σε τμήμα που είχε φτιαχτεί ειδικά για μένα κι έτσι ήμουν σ' αυτό εντελώς μόνος. Κάπου-κάπου ερχόταν κι ένας άλλος σπουδαστής της ίδιας τάξης, όποτε τον βόλευαν οι ώρες.

Αυτή η μοναχικότητα, εκτός από τη γενικότερη ωφέλεια που είχε για μένα στην εκμάθησης της γλώσσας, μου βγήκε σε καλό και στην περίπτωση εκείνης της εκδρομής. Όταν δήλωσα συμμετοχή, ο καθηγητής μου, σχολιάζοντας το ενδεχόμενο να μην περάσω καλά μη έχοντας φίλους μαζί μου, μου υποσχέθηκε πως θα μου όριζε θέση ανάμεσα σε τρία κορίτσια από άλλη τάξη, τρεις φίλες, που κι αυτές δεν θα είχαν άλλη παρέα έξω απ' την τριάδα τους.

Έτσι και έγινε. Όταν επιβιβάστηκα στο πούλμαν κι εκάθησα στη θέση μου, βρέθηκα ανάμεσα σε τρία κορίτσια, δεκαπέντε ετών περίπου, σαν τα κρύα νερά. Ήσαν κι εκείνα πληροφορημένα για μένα και με περίμεναν. Το ένα απ' αυτά καθόταν στ' αριστερά μου, δίπλα στο παράθυρο και τα άλλα δύο στο μπροστινό κάθισμα. Ήσαν ευχάριστες, ομιλητικές και καλοφτιαγμένες. Από την οπτική γωνία των δεκαέξι μου χρόνων τις εύρισκα αρκετά σοβαρές, ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα τις άντεχα.

Ωστόσο από τις τρεις ξεχώριζε μία, εκείνη που καθόταν διαγώνια μπροστά μου, στο παράθυρο του μπροστινού καθίσματος. Την έλεγαν Ελένη. Οι άλλες δύο ήσαν πιο απλές γενικά, στη συμπεριφορά και στο ύφος. Η Ελένη είχε από φυσικού της εκείνο το κάτι που προκαλεί και αναστατώνει. Δεν προσποιόταν ούτε το επεδίωκε να είναι έτσι. Αυτός ήταν ο τύπος της. Ήταν ο τύπος που σέρνει καράβι και άνετα μάλιστα.

Το κορίτσι που καθόταν δίπλα μου ήταν κι αυτό αρκετά ελκυστικό κι ενδιαφέρον και από τις πρώτες στιγμές αναπτύχθηκε ανάμεσά μας ένα πολύ καλό κλίμα κι αρχίσαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Όμως εγώ είχα τη μισή προσοχή μου στην Ελένη. Με το μισό μου μυαλό παρακολουθούσα τις κινήσεις της και τις εκφράσεις της, καθώς συνομιλούσε με τη διπλανή της.

Όταν μου δινόταν η ευκαιρία, την παρατηρούσα και την περιεργαζόμουν καλύτερα. Την απολάμβανα. Ήταν πολύ όμορφη, με μια ζεστή, μεσογειακή ομορφιά. Είχε ξανθά μαλλιά, μακριά και ίσια, δεμένα πίσω σε αλογοουρά. Είχε γαλάζια μάτια με έξυπνο και εκφραστικό βλέμμα και μια επιδερμίδα ανοιχτόχρωμη, βελούδινη κι αιθέρια. Κι ακόμα είχε δυό υπέροχα χείλη, κόκκινα και σαρκώδη, που κινούνταν ερεθιστικά καθώς μιλούσε.

Κάποτε, στη διάρκεια της διαδρομής προς τον προορισμό μας, που δεν θυμάμαι ποιός ήταν, έπεσε η ιδέα από κάποιον να παίξουμε την «Πυθία», το γνωστό παιχνίδι που συνηθιζόταν στα πάρτυ εκείνης της εποχής, δίνοντας μια ιδιότυπη και σχετικά νομιμοποιημένη διέξοδο στον καταπιεσμένο εφηβικό ερωτισμό. Κάποιος απ' τους συμμετέχοντες πήρε το ρόλο της Πυθίας, έδεσε τα μάτια του μ' ένα μαντήλι κι άρχισε να δέχεται το στερεότυπο ερώτημα «Τι  να κάνει ο κύριος στην κυρία;» ή «Τι  να κάνει η κυρία στον κύριο;», στο οποίο έπρεπε να δίνει μια κατά το δυνατόν έξυπνη, πρωτότυπη αλλά και τολμηρή απάντηση, χωρίς να γνωρίζει ποιά πρόσωπα αφορούσε.

Στην εξέλιξη της διαδικασίας έφτασε και η στιγμή, μοναδική και ανεπανάληπτη, που ο κύριος ήμουν εγώ και η κυρία ήταν η Ελένη. Ήταν η κατ' εξοχήν στιγμή της πιθανής αμοιβής για τη συμμετοχή μου στο παιχνίδι. Η έξαψη κορυφώθηκε, για λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα την αγωνία της αναμονής, την ανησυχία για το ποιά θα ήταν η εντολή της Πυθίας. Αυτή η ευκαιρία που μου δινόταν για μια άμεση επαφή μ' αυτό το πολυπόθητο πλάσμα θα μπορούσε να έχει μια θαυμάσια αξιοποίηση αλλά θα μπορούσε επίσης να καταλήξει και σε πλήρη απογοήτευση. Κρεμόμουν κυριολεκτικά από τα χείλη της Πυθίας.

 Στη συγκεκριμένη περίπτωση το τυπικό ερώτημα είχε τεθεί με την «ανδροκρατική» του διατύπωση: «Τι  να κάνει ο κύριος στην κυρία;». Θυμάμαι πως ήμουν αποφασισμένος και έτοιμος, εγώ τουλάχιστον από την πλευρά μου, να κάνω χρήση αυτής της ευκαιρίας όχι βιαστικά και αδέξια αλλά με τον πιο αποδοτικό και απολαυστικό τρόπο, στον βαθμό βέβαια που θα με ευνοούσε και η εντολή που θα έπαιρνα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε να είναι «Να της χαϊδέψει το στήθος». Ήμουν έτοιμος να το πράξω με τη μεγαλύτερη σχολαστικότητα, με αργές και καλά οργανωμένες κινήσεις, με επαγγελματική ευσυνειδησία και συνέπεια απέναντι στην εντολή που θα είχα πάρει.

Θα μπορούσε ωστόσο και να προέκυπτε μια εντελώς άχαρη και απογοητευτική εντολή του τύπου «Να της τραβήξει τα μαλλιά» ή «Να της ξύσει την πλάτη». Όμως ευτυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Όταν πέρασαν τα δύσκολα εκείνα δευτερόλεπτα η απάντηση που ήρθε ήταν «Να τη φιλήσει στο στόμα».

Κοιταχτήκαμε για μια στιγμή η Ελένη κι εγώ και γείραμε ελαφρά πλησιάζοντας ο ένας τον άλλο. Βρισκόμασταν ακόμα στις θέσεις μας αλλά βέβαια όχι καθιστοί. Εκείνη ήταν γονατισμένη με το δεξί πόδι στο κάθισμά της και με το δεξί χέρι ακουμπούσε στην πλάτη του, έχοντας μέτωπο προς τον διάδρομο, όπου συνωστίζονταν πολλοί απ' αυτούς που συμμετείχαν στο παιχνίδι και, πιο απόμερα, μερικοί που παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Εγώ στεκόμουν όρθιος με το δεξί μου πόδι στο διάδρομο και το αριστερό στο υπερυψωμένο δάπεδο, ενώ στηριζόμουν για ασφάλεια και σταθερότητα στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος.

Δεν διαφαινόταν η παραμικρή αναστολή στο ύφος της Ελένης. Με πλησίασε με άνεση και με το σωστό τρόπο, όχι με βιασύνη αλλά με φανερή τη διάθεση να δώσει και να πάρει και όχι να τελειώσει όπως-όπως μ' αυτή την υποχρέωση. Με το μυαλό μου συγκεντρωμένο ακριβώς εκεί που έπρεπε φίλησα γλυκά αλλά και σθεναρά τα υπέροχα κοριτσίστικα χείλη. Ήσαν βρεγμένα. Όταν πέρασαν αυτές οι λίγες στιγμές, εκτός από την παρατεινόμενη αίσθηση της επαφής είχα κι εκείνη του σάλιου της πάνω στο στόμα μου. Κι ήταν αυτή μια επιπλέον, εξίσου σημαντική αλλά και αναπάντεχη και πιο διαρκής ευχαρίστηση. Μια ευχαρίστηση που παρέμενε και μετά την πράξη της επαφής.

Έγλυψα με λαχτάρα τα χείλη μου για να πάρω μέσα μου αυτό το σάλιο, αυτόν τον λίγο μαγικό χυμό που προερχόταν από εκείνο το στόμα, εκείνο το σώμα, που έσφυζε από λογής-λογής κοριτσίστικους εφηβικούς χυμούς. Ήταν κάτι σαν Κοινωνία. Όχι Θεία βεβαίως όμως Κοινωνία, και μάλιστα θα έλεγα ιερή. Περιεκτική τόσο σε φυσική αξία όσο και σε νόημα κρυφό και περιεχόμενο μυστικό. Η μικρή ποσότητα ασφαλώς δεν είχε καμία σημασία. Σημασία είχε το ότι αντιπροσώπευε το σώμα και το είναι, τον ερωτισμό και τον παλμό εκείνου του κοριτσιού. Είχα μεταλάβει, μ' αυτό το λίγο σάλιο που έμεινε στα χείλη μου, εκείνα ακριβώς τα δικά της στοιχεία. Θα την είχα για πάντα μέσα μου, έχοντας πάρει μέσα μου αυτό που μου άφησε. Το φιλί εκείνο δεν έμελε να μείνει μια στιγμιαία επαφή αλλά να αποβεί η απαρχή μιας νέας μυστικής και υπερβατικής σχέσης.

Το παιχνίδι γύρω μου συνεχιζόταν κανονικά, όμως για μένα ουσιαστικά είχε τελειώσει. Αδιάφορα κι αφηρημένα έμενα στην ίδια θέση και εξωτερικά έδειχνα να συμμετέχω στη δραστηριότητα της παρέας, όμως επρόκειτο πια για κάτι που δεν με αφορούσε. Το προηγούμενο ενδιαφέρον μου είχε ξαφνικά εξαφανιστεί.

Πέρασα πολύ ευχάριστα σ' εκείνη την εκδρομή με την παρέα των τριών κοριτσιών και την συμβολή της ηλιόλουστης μέρας. Η γνωριμία μου ωστόσο με την Ελένη και τις άλλες δυο συντρόφισσές μου δεν είχε συνέχεια μετά το τέλος της εκδρομής. Δεν επεδίωξα καθόλου κάτι τέτοιο εξ αιτίας ενός άλλου αισθήματος, που υπήρχε τότε στη ζωή μου, ενός αμφίβολου και αρρωστημένου δεσμού με μια κοπέλα ένα χρόνο μεγαλύτερή μου, που ποτέ δεν μου ξεκαθάρισε τι σκεφτόταν για μένα και ποτέ δεν μου έδωσε κάτι, πέρα από μετέωρες και απατηλές ελπίδες. Εγώ απλά επέμενα να την έχω τοποθετημένη πολύ ψηλά και να μένω αυστηρά σταθερός στο αίσθημά μου. Αρκέστηκα να κρατήσω από τη μέρα εκείνη την εμπειρία της συναναστροφής με την Ελένη και την αίσθηση των ζεστών και υγρών χειλιών της πάνω στα δικά μου. Την αίσθηση αυτή τη διατήρησα ζωντανή στο μυαλό μου για πολλά χρόνια μετά από τότε, σαν ένα πρότυπο λεπτής ηδονής και σαν ενθύμιο από την πρώτη φορά που φίλησα ένα κορίτσι στο στόμα.

N.T.

Ταύροι και ταυρομαχίες

Πήρα σήμερα ένα μέηλ από φίλο, σχετικό με τον θεσμό της ταυρομαχίας, στην Ισπανία. Εκεί διάβασα τα παρακάτω απίστευτα πράγματα:

«Ο Ταύρος δεν είναι επιθετικό ζώο. Ο Λόγος που είναι θυμωμένος είναι γιατί μέρες είναι νηστικός και απίστευτα-βάναυσα ταλαιπωρημένος. Στην πραγματικότητα, αυτό που βλέπουν όλοι όσοι έχουν για θεούς τους και θαυμάζουν τους ταυρομάχους, δεν είναι ένα δυνατό ζώο, αλλά ένα ταλαιπωρημένο, βασανισμένο και εξαντλημένο ψυχικά ζώο. Σε αυτό το υπερήφανο και δυνατό πλάσμα, βάζουν υγρές εφημερίδες στα αυτιά του και τα μάτια του είναι γεμάτα βαζελίνη για να θολώνουν την όρασή του...

»Τα ρουθούνια του είναι γεμάτα βαμβάκι, ώστε να του κόβει την αναπνοή και στα γεννητικά του όργανα έχουν κολλήσει μια βελόνα. Υποσιτίζεται για μέρες ώστε να είναι αδύναμος και είναι φυλακισμένος για μέρες σε ένα σκοτεινό κουτί ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του και να του δημιουργηθεί στρες.

»Έτσι όταν βγαίνει στην αρένα από το κουτί αυτό, τρέχει απεγνωσμένα νομίζοντας πως το μαρτύριο του έχει τελειώσει. Αντ’ αυτού το εξαντλημένο και κακοποιημένο ζώο έχει να αντιμετωπίσει τις ιαχές του πλήθους και τους δολοφόνους του, που το εξαντλούν ακόμη περισσότερο με τα χτυπήματά τους.

»Τι ηρωισμός. Τι γενναιότητα. Πώς ο άνθρωπος έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο κτήνος, που δολοφονεί για την απόλαυσή του... Είμαστε μοναδικοί σε αυτό στον πλανήτη μας.»

Ζητώ συγγνώμη για τον αποτροπιασμό που σας προκάλεσα. Όμως δεν μπορώ και να προτιμήσω την εθελοτυφλία, την αποσιώπηση και την υπεκφυγή. Εύχομαι μέσα μου όλα αυτά να είναι μια περιγραφή που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, να είναι μια υπερβολή, μια νοσηρή μυθομανία, μια εκούσια ή ακούσια παραπληροφόρηση.

Όμως πόσες είναι οι πιθανότητες να υπάρχει ένας τέτοιος καπνός χωρίς να υπάρχει φωτιά; Άλλωστε ο ίδιος ο θεσμός των ταυρομαχιών είναι ένας βάρβαρος και βλακώδης θεσμός. Τι μπορεί να περιμένει κανείς απ’ αυτούς που τον ασκούν, όσον αφορά στην τήρηση ορίων και στην εφαρμογή ηθικών κανόνων στην εκτέλεση αυτής της αναμέτρησης μεταξύ ανθρώπου και ζώου;

Δεν μπορώ να παρηγορήσω τον εαυτό μου με την εκδοχή της υπερβολής και της παραπληροφόρησης. Απλά δεν θα συμφωνήσω και με τη διατύπωση «Πώς ο άνθρωπος έχει μετατραπεί στο μεγαλύτερο κτήνος…». Ασφαλώς το είδος άνθρωπος δεν είναι μια ομοιογενής μάζα, που χαρακτηρίζεται εξ ολοκλήρου από τις ιδιότητες του κτήνους. Υπάρχουν και οι εντελώς αντίθετες περιπτώσεις, σε μαζικές κλίμακες. Όμως πρέπει να στρέφουμε το βλέμμα και προς «τα κάτω», ώστε να μην αγνοούμε τη σύνθεση της μεγάλης εικόνας και να διατηρούμε επίγνωση του είδους και της έκτασης των πληγών που πρέπει να επουλωθούν.

Ν.Τ., 5/4/2014

Από την αμερικανική αντιστασιακή αρθρογραφία

Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει, κατά ποία έννοια το κείμενο που αποτελεί το κυρίως θέμα αυτής της ανάρτησης, μπορεί να θεωρηθεί ως "παρόλα της καρδιάς", ως ένα κείμενο δηλαδή που εκφράζει μια συναισθηματική φόρτιση, που ικανοποιεί μια ανάγκη εκτόνωσης του θυμικού. Η απάντηση βρίσκεται στην ακροτελεύτια ενότητα του άρθρου, εκεί που ο αρθρογράφος, απηυδισμένος και κατεχόμενος από ιερό μένος, "τα χώνει" στο απέραντο κοπάδι προβάτων, που αποτελεί τη μεγάλη μάζα της αμερικανικής κοινωνίας.

Βέβαια δεν θα υπήρχε σοβαρότερο σφάλμα εκ μέρους της δικής μας κοινωνίας από το να κοιτάξει με λοιδορία "την καμπούρα μιας άλλης καμήλας", τη στιγμή που η δική της καμπούρα δεν είναι καθόλου λιγότερο αξιοθρήνητη. Το ίδιο λοιπόν ξέσπασμα του θυμικού μπορεί κάλλιστα να έχει θέση και σε ένα ελληνικό μέσον διατύπωσης λόγου, απευθυνόμενο προς ένα αριθμητικά μικρότερο αλλά ποιοτικά εφάμιλλο κοπάδι προβάτων.

Παρεμπιπτόντως, το κείμενο της παρούσας ανάρτησης παρέχει και ένα πλήθος αξιόλογων πληροφοριών περί του τι συμβαίνει στον κόσμο την ώρα που με τόση επιμέλεια και σχολαστικότητα εκτελούνται και μαγνητοσκοπούνται τα επεισόδια του “Dancing With The Stars” ή των αναρίθμητων εκπομπών μαγειρικής, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι θεμελιώδεις βιοτικές ανάγκες του ψυχικά ταλαιπωρημένου Έλληνα μεσο-μικρο-αστού.

Το μαλαισιανό αεροσκάφος δεν έχει χαθεί

…και πολλά άλλα

http://thecommonsenseshow.com/2014/03/14/the-malaysian-airliner-is-not-missing-much-more/

Dave Hodges

14 Μαρτίου 2014

Μετάφραση: Νίκος Τσαουσάκης

[Ως μεταφραστής αυτού του κειμένου και υπό το βάρος μιας ευθύνης, που απορρέει από το γεγονός ότι κάποιες «πληροφορίες» μεταφέρονται προς το κοινό μέσα από το προϊόν της δουλειάς μου, θα ήθελα να διευκρινίσω, ότι προσωπικά διαφωνώ με αρκετές από τις θέσεις που διατυπώνει ο αρθρογράφος και με τη δική του «απαισιόδοξη» οπτική γωνία, από την οποία βλέπει τον κόσμο και την δυναμική των πραγμάτων – π.χ. ο κίνδυνος Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι κατά τη γνώμη μου ανύπαρκτος, εξ αιτίας διαφόρων παραγόντων, όπως η αντίθεση από μέρους μεγάλου όγκου στρατιωτικών μονάδων διεθνώς (αλλά και του ίδιου του Πενταγώνου) προς την εξυπηρέτηση ενός ακόμη παρανοϊκού σχεδίου της ελίτ. Θέλω ακόμα να σημειώσω, ότι δυο κυρίως στοιχεία από το περιεχόμενο του άρθρου με έπεισαν να προχωρήσω στη μετάφρασή του: Το πρώτο είναι η διαφώτιση που παρέχει γύρω από το ζήτημα της πραγματικής εξέλιξης της τεχνολογίας – και σχετικά με την επί μέρους λεπτομέρεια του ρόλου των ναζιστών τεχνικών και επιστημόνων στον τομέα αυτόν. Το δεύτερο και από μια άποψη σπουδαιότερο, είναι η κριτική που πολύ ευθαρσώς ασκεί ο αρθρογράφος προς τις λαϊκές μάζες της χώρας του, σε ότι αφορά στο επίπεδο της πολιτικής τους συνείδησης και την διάθεσή τους να αποκτούν γνώση περί του τι συμβαίνει γύρω τους και να παρεμβαίνουν καθοριστικά σ’ αυτό που συμβαίνει. Εννοείται βεβαίως ότι η κριτική αυτή δεν βρίσκει την δικαίωσή της μόνο μέσα στα πλαίσια της αμερικανικής κοινωνίας]

* * * * * * * * * * * * *

Το μαλαισιανό αεροσκάφος δεν έχει χαθεί. Βρίσκεται ακριβώς εκεί όπου κάποιος είχε σχεδιάσει να είναι. Επίσης, σε σχέση με τις 80.000 Ρώσους στρατιώτες, έτοιμους να εισβάλουν στην Ουκρανία, και με το ΝΑΤΟ να μετακινεί δυνάμεις στη Νορβηγία, υπάρχει ένας πόλεμος, που θα μπορούσε να ξεσπάσει οποιαδήποτε μέρα.

Ο επερχόμενος παγκόσμιος πόλεμος είναι εντελώς περιττός. Θα διεξαχθεί με όπλα και με τεχνολογία, που έχουν ξεπεραστεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει τη δυνατότητα να αδρανοποιήσει ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ όπλο  της Ρωσίας ή της Κίνας.

Τα δύο αυτά γεγονότα, και πολλά παγκόσμια γεγονότα, αποτελούν μέρος ενός μεγάλου θεάτρου που παίζεται, προκειμένου να δημιουργηθεί το μέγιστο χάος, μέσα από το οποίο θα εκδηλωθεί η Νέα Παγκόσμια Τάξη. Και όλα αυτά είναι δυνατόν να αποτραπούν, διότι έχουμε αφάνταστες τεχνολογίες, οι οποίες θα μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματα, που οι πόλεμοι δεν μπορούν.

Πώς γνωρίζω τι τεχνολογίες είναι διαθέσιμες στην κυβέρνησή μας; Δεν το γνωρίζω, όμως το γνώριζε ο πατέρας μου και το παρόν είναι μια σύντομη αποκάλυψη της δουλειάς του και του γιατί αυτή έχει σημασία για όλους εμάς.

Οικογενειακά μυστικά

Πρόκειται να γράψω σχετικά, και εν μέρει να αποκαλύψω κάτι, περί του οποίου έχω γνώση για πάνω από τριάντα χρόνια. Εάν είχα αποκαλύψει όσα ήξερα για τη δουλειά που έκανε ο πατέρας μου ενώ ήταν στο ναυτικό και αμέσως μετά τη συνταξιοδότησή του, εκείνος θα είχε πάει στη φυλακή ισόβια και η μητέρα μου θα είχε χάσει τη συνταξιοδότηση του πατέρα μου από το ναυτικό, μετά τον θάνατό του. Τώρα που και οι δύο γονείς μου έχουν αποδημήσει, είναι καιρός να βγει η αλήθεια, επειδή έχει άμεση σχέση τόσο με την εξαφάνιση του αεροσκάφους της Μαλαισίας, όσο και με τη δυναμική για έναν παγκόσμιο πόλεμο, που η Ρωσία και το ΝΑΤΟ ετοιμάζονται να πραγματοποιήσουν. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να γράψω αυτό το άρθρο, αν επρόκειτο για μια άλλη οικογένεια αντί της δικής μου, γιατί απεχθάνομαι να επισύρω την προσοχή στην οικογένειά μου.

Μια τυχαία συνάντηση

Η γυναίκα μου κι εγώ γευματίζαμε σε ένα εστιατόριο εχθές και με ρωτούσε τι νομίζω πως υπάρχει πίσω από το χαμένο αεροσκάφος της Μαλαισίας. Της είπα ότι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά ότι η NSA και η CIA μας γνωρίζουν ακριβώς τι συνέβη σε αυτό το αεροπλάνο και πού συνέβη. Περιέργως, υπήρχε ένας άνδρας, που καθόταν σ’ ένα κοντινό τραπέζι πίσω μας, ο οποίος έσκυψε και είπε: «Δεν μπορούσα να μην ακούσω αυτά που λέτε. Δούλευα στην DARPA πριν τη συνταξιοδότηση και ο σύζυγός σας, κυρία μου, έχει δίκιο. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε και αυτό περιλαμβάνει πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα και ανθρώπους. Έχουμε τεχνολογία, για την οποία το κοινό δεν θα μάθει για τουλάχιστον εκατό χρόνια.» Μολονότι ο ίδιος δεν επεκτάθηκε σε λεπτομέρειες, ήξερα ακριβώς για τι πράγμα μιλούσε.

Αυτή η τυχαία συνάντηση μου θύμισε πόσο μισώ την εξαπάτηση που βγαίνει από την κυβέρνησή μας σε καθημερινή βάση. Έχουμε την τεχνολογία για να κάνουμε απίστευτο καλό. Μπορούμε να αντιστρέψουμε την ξηρασία, να αμυνθούμε απέναντι σε όλα τα εχθρικά όπλα και μπορούμε να αναστρέψουμε ακόμη και τη διαδικασία της γήρανσης. Ναι, η σούπερ ελίτ σε αυτόν τον πλανήτη έχει αποφασίσει να παρακρατήσει τα περισσότερα τεχνολογικά επιτεύγματα από τους ανθρώπους, ώστε εμείς να μπορούμε να συνεχίζουμε να παίζουμε το παλιό, φθαρμένο παιχνίδι, του να κάνει η μία πλευρά πόλεμο με την άλλη, κλπ. κλπ. Όλα γίνονται για τον έλεγχο, τη χειραγώγησης και τη μαζική δολοφονία και έχω αρρωστήσει μ’ όλα αυτά. Καταλαβαίνω γιατί οι πληροφοριοδότες κάνουν ό,τι κάνουν, επειδή φτάνουν να είναι τόσο αηδιασμένοι, ώστε δεν αντέχουν άλλο πια. Το καταλαβαίνω, γιατί είμαι έτοιμος να κάνω κι εγώ το ίδιο για τους ίδιους λόγους.

Παιδικό παιχνίδι

Θρηνώ για τους νεκρούς 239 επιβάτες του αγνοουμένου αεροπλάνου. Και ναι, είναι αναμφίβολα νεκροί. Από καιρό τώρα γνωρίζω, ότι οι υπηρεσίες πληροφοριών μας, και πιθανώς το FSB και η Μοσάντ επίσης, έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν κάθε πλοίο, αεροπλάνο, αυτοκίνητο και κάθε πρόσωπο στον κόσμο. Να έχετε υπ’ όψη σας, ότι κάθε συζήτηση που κάνετε, όχι μόνο ηλεκτρονικά, παρακολουθείται από έναν υπολογιστή. Δεν υπάρχουν μυστικά. Η δυνατότητα να παρακολουθείται το κάθε πρόσωπο που παρουσιάζει ενδιαφέρον, υπάρχει εδώ και πολύν καιρό. Αυτός είναι ο λόγος, που μερικοί από μας ήξεραν, ότι το κυνήγι του Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν ένα αστείο, που είχε σχεδιαστεί για να αρμεχτεί η αγελάδα των κονδυλίων, που ήταν ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο. Επομένως, δεν υπάρχει περίπτωση να μη γνωρίζουν οι υπηρεσίες πληροφοριών μας τι συνέβη στο αεροπλάνο, που έχει αποσπάσει την προσοχή των μέσων ενημέρωσης.

Αρχικά έμεινα σιωπηλός για το θέμα του αγνοουμένου αεροσκάφους, διότι σκέφτηκα ότι υπάρχει μια πιθανότητα να ξεκινήσει η κυβέρνησή μας μια επιχείρηση διάσωσης, επειδή στο αεροπλάνο είχε συμβεί αεροπειρατεία, και κάναμε τους βλάκες, προκειμένου να σώσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Χρειάστηκε να θυμίζω στον εαυτό μου, ότι το να δίνεις οποιαδήποτε πίστη σε αυτήν την αλωμένη από τους τραπεζίτες κυβέρνηση, αποτελεί αφέλεια, στην καλύτερη περίπτωση. Κάθε παράθυρο οποιασδήποτε διάσωσης έκλεισε πριν από λίγες ημέρες. Δεν ξέρω γιατί αυτό το αεροπλάνο κατέπεσε, αν και υποψιάζομαι ότι έγινε για να αποφευχθεί η μεταφορά τεχνολογίας προς τους Ρώσους, όμως ξέρω ότι η κυβέρνησή μας γνωρίζει τι συνέβη και ποιος το έκανε. Τώρα, στην ουσία του άρθρου.

Αφανέρωτη τεχνολογία

Ο πατέρας μου έκανε δύο υπηρεσιακά ταξίδια με το αεροπλανοφόρο Ρούσβελτ, πριν συνταξιοδοτηθεί από το Πολεμικό Ναυτικό. Στη δεκαετία του 1980, ο πατέρας μου ήταν βαριά άρρωστος από μεσοθηλίωμα, ως αποτέλεσμα της διαβίωσής του σε πλοία με ελεύθερο αμίαντο(1). Το Ρούσβελτ ήταν ένα τέτοιο πλοίο. Κατά τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του, επισκεπτόμουν τον πατέρα μου κάθε βράδυ. Σε αυτές τις συζητήσεις έμαθα σε τι ο πατέρας μου ήταν αναμεμιγμένος εξ αιτίας της εργασίας του στο Ρούσβελτ και την μετέπειτα δουλειά του στην Martin Marietta, η οποία περιλάμβανε συνεργασία με πρώην Ναζί επιστήμονες, καθώς και με έναν Ρώσο εμπειρογνώμονα βαλλιστικών βλημάτων, ο οποίος είχε αυτομολήσει κατά την κορύφωση του ψυχρού πολέμου.

Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους ανθρώπους που ανανέωσαν το ηλεκτρικό κύκλωμα του Κέντρου Πληροφοριών Μάχης στο αεροπλανοφόρο Ρούσβελτ, προκειμένου αυτό να δεχτεί τα πρώτα πυρηνικά όπλα σε πλοίο του ναυτικού. Μεγάλο μέρος του έργου έγινε όταν το πλοίο παρέπλεε τη Γη Του Πυρός, που βρίσκεται στο νότιο άκρο της Νότιας Αμερικής. Το έκαναν για να αποφύγουν τον εντοπισμό από τους Σοβιετικούς. Αργότερα, ο πατέρας μου κλήθηκε πίσω στο πλοίο, για να κάνει περισσότερες προσαρμογές στο Κέντρο Πληροφοριών Μάχης, στο δεύτερο ταξίδι του με το αεροπλανοφόρο. Αυτό ήταν ένα υψηλής ασφαλείας και άκρως απόρρητο σχέδιο και τίποτα εκείνον τον καιρό δεν αποκαλύφθηκε στην οικογένειά μας, έως ότου μου μίλησε σχετικά ο πατέρας μου, είκοσι χρόνια αργότερα.

Το Ναυτικό συνταξιοδότησε νωρίς τον πατέρα μου, έξι μήνες πριν από την πραγματική ημερομηνία συνταξιοδότησής του, και τον έστειλε να δουλέψει στην Martin Marietta, στα βουνά, έξω από το Λίτλτον του Κολοράντο. Στην οικογένειά μου ειπώθηκε μόνο, ότι ο μπαμπάς εργαζόταν στα βαλλιστικά βλήματα. Η αλήθεια, όπως ο ίδιος μου αποκάλυψε στις νυχτερινές συζητήσεις μας, από το 1983 ως το 1985, ήταν ότι εργαζόταν μαζί με Ναζί επιστήμονες για την ανάπτυξη τεχνολογιών, που υπήρχαν στο σχεδιαστήριό τους, αλλά δεν είχαν ακόμη αναπτυχθεί. Οι περισσότεροι γνωρίζουν την Επιχείρηση Paper Clip (σ.τ.μ.: Συνδετήρας) η οποία συνίστατο στην μελέτη και ανάλυση της τεχνολογίας των Ναζί, προκειμένου αυτή να αξιοποιηθεί στον στρατό μας. Ωστόσο, εκείνο στο οποίο εργαζόταν ο πατέρας μου ήταν η θεωρητική πλευρά αυτών που είχαν σχεδιαστεί, αλλά δεν είχαν ακόμη κατασκευαστεί.

Όπως περιέγραψε ο πατέρας μου του, το πρόγραμμα ήταν εξαιρετικά κατατμημένο σε τομείς και αρχικά εποπτευόταν από το Γραφείο Πληροφοριών του Ναυτικού. Αργότερα, η CIA απέσπασε τον έλεγχο και απέκτησε άμεση πρόσβαση στο έργο. Καθώς αυξάνονταν οι ευθύνες του πατέρα μου, αυτός ανέπτυξε περισσότερη επίγνωση του συνόλου και του σκοπού του προγράμματος. Εκείνος υπέθετε ότι δούλευε σε ένα μυστικό στρατιωτικό διαστημικό πρόγραμμα, που περιλάμβανε ένα ανεξάρτητο οπλικό σύστημα και ενιαία σκάφη ικανά να επιτύχουν τροχιά χωρίς τη χρήση προωθητικών πυραύλων. Αν και ο πατέρας μου ποτέ δεν έλαβε άμεση επιβεβαίωση, ήταν πεπεισμένος πως εργαζόταν σε ένα στρατιωτικοποιημένο διαστημικό πρόγραμμα, το οποίο ήταν εντελώς διαχωρισμένο από τη NASA, δεδομένου ότι κανένας από τους καρπούς της εργασίας του δεν κατέληξε ποτέ στην «πολιτική διαστημική υπηρεσία». Η NASA δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κάλυμμα για ό,τι απεργάζεται η κυβέρνησή μας για πάνω από εξήντα χρόνια. Γιατί, στην καρδιά του ψυχρού πολέμου, η κυβέρνησή μας δεν θα στρατιωτικοποιούσε το διάστημα; Και βέβαια στρατιωτικοποιούσαμε το διάστημα και δεν έχει νόημα να πιστεύει κανείς οτιδήποτε άλλο. Μου είπε, ότι η τεχνολογία πάνω στην οποία εργαζόταν, εκτιμάτο πως ήταν κατά εκατό ως τριακόσια χρόνια μπροστά από οτιδήποτε είχαμε εκείνη την εποχή.

Είναι ενδιαφέρον, ότι ο πατέρας μου ήταν φανατικός θεατής της τηλεοπτικής εκπομπής Star Trek, την οποία δημιούργησε ο Τζην Ρόντενμπερυ, επειδή ήξερε, ότι η τεχνολογία που παρουσιαζόταν στην εκπομπή είχε ήδη αναπτυχθεί. Μου είπε ότι δεν του ήταν ξεκάθαρο το γιατί είχε επιτραπεί στον Ρόντενμπερυ να εκθέσει την τεχνολογία με έναν τόσο ανοικτό τρόπο.

Μου είχε αποκαλύψει, πως είχαμε βαθιά στο διάστημα πλατφόρμες εξοπλισμένες με όπλα, τα οποία θα μπορούσαν να χτυπήσουν οπουδήποτε στην επιφάνεια του πλανήτη κι ακόμα πιο πέρα. Αφού ο πατέρας μου έφυγε από την Martin Marietta, γνωστή σήμερα ως Lockheed Martin, πήγε να εργαστεί στη Sundstrand Electric στο Γουέστμινστερ του Κολοράντο. Στο διάστημα που ήταν στην Sundstrand, γνώρισε τον μακαρίτη Μπιλ Πάουελεκ, έναν επί συμβάσει πράκτορα της CIA. Με τον καιρό ο Μπιλ Πάουελεκ γνωρίστηκε με την σημερινή μου διευθύντρια ειδήσεων στο Common Sense Show Άννυ Ντε Ρίζο και έγινε το άλλο της μισό. Και οι δυο άνδρες εκτέλεσαν έργο στην ανάπτυξη ενός συστήματος παρακολούθησης υψηλής τεχνολογίας για χρήση σε πλατφόρμες του μακρινού διαστήματος.

Ο πατέρας μου με είχε προειδοποιήσει, ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να μιλήσω δημοσίως γι’ αυτά τα γεγονότα πριν ο ίδιος και η μητέρα μου αποβιώσουν. Ο πατέρας μου είχε υπογράψει έναν όρκο εθνικής ασφάλειας, με τον οποίον παραιτείτο από κάθε διαδικασία διεκδίκησης δικαιωμάτων, σε οποιαδήποτε περίπτωση παραβίασης του όρκου του. Οποιαδήποτε παραβίαση θα σήμαινε άμεση φυλάκιση στο Λήβενγουορθ(2), με σκληρή εργασία και απώλεια όλων των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Ο πατέρας μου πέθανε το 1985, αλλά εγώ δεν μπορούσα να πω τίποτα, γιατί η μητέρα μου έπαιρνε τη σύνταξή του από το Ναυτικό. Μετακόμισα στην Αριζόνα τρεις μήνες αργότερα και έβαλα στο αρχείο αυτή τη γνώση και ασχολήθηκα με τα ενδιαφέροντα της σταδιοδρομίας μου.

Η σύνδεση με τον Αρτ Μπελ

Το 1993 άκουγα για πρώτη φορά την εκπομπή του Αρτ Μπελ και ο Αρτ είχε σε συνέντευξη τον Βανς Ντέιβις, πρώην συνεργάτη της NSA(3). Ο Βανς είπε κάποια πράγματα στη συνέντευξη, που με έκαναν να σκεφτώ, ότι ίσως είχε γνωρίσει τον πατέρα μου. Προσπάθησα να έρθω σε επαφή με τον Βανς και του άφησα ένα μήνυμα, εξηγώντας του τον λόγο, για τον οποίο ζητούσα αυτή την επαφή. Την επόμενη μέρα, τόσο ο Βανς όσο και ο Μπιλ Πάουελεκ επικοινώνησαν μαζί μου. Ανέπτυξα μια φιλία και με τους δύο άνδρες. Και από τον Μπιλ Πάουελεκ, έμαθα ακόμα περισσότερα για τη δουλειά που έκανε ο πατέρας μου στην Sundstrand. Σε ιδιωτική βάση, έδειξα εμπιστοσύνη στον Μπιλ και στον Βανς και τους είπα μερικά από όσα ήξερα. Δέκα χρόνια αργότερα, μέσα από μια συνάντηση που είχε κανονιστεί από τον Μπιλ Πάουελεκ, είχα μια μυστική συνάντηση για τα θέματα αυτά με τον φημισμένο συγγραφέα Τζιμ Μαρς, στο αεροδρόμιο του Φοίνιξ, στην οποία είπα στον Τζιμ μερικά από αυτά που γνώριζα και εκείνος είπε ότι αυτά επιβεβαίωναν ένα μεγάλο μέρος απ’ όσα ήδη γνώριζε για τα θέματα αυτά. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, ανέπτυξα μια σχέση με τον Τζιμ, καθώς ο ίδιος υπήρξε φιλοξενούμενος στις εκπομπές μου πάνω από δώδεκα φορές.

Εξακολούθησα να διατηρώ πολύ χαμηλό προφίλ, ώσπου οι δυνάμεις του γερουσιαστή Τζων ΜακΚέιν και ο όμιλος CAFTA/CANAMEX Corridor(4) θέλησε να αναγκάσει εμένα και τους τριακόσιους αγρότες γείτονές μου να φύγουμε από τη γη μας, χωρίς καμία αποζημίωση. Ως αποτέλεσμα του αγώνα μου ενάντια στις δυνάμεις του ΜακΚέιν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο αείμνηστος Πητ Πήτερσον μου έδωσε μια θέση παρουσιαστή σε εκπομπή διαλόγου τα Κυριακάτικα απογεύματα,  στο Βίκενμπουργκ της Αριζόνα. Περίπου δυο χρόνια αργότερα, ο Τζων Στάτμιλερ μου πρόσφερε μια παρόμοια θέση στο Republic Broadcasting Network. Ήμουν ένα ανήσυχο πρόσωπο και έκανα πόλεμο με την ελίτ σε εβδομαδιαία βάση. Δυστυχώς, ακόμα δεν μπορούσα να αποκαλύψω όλα όσα ήξερα, γιατί η μητέρα μου ήταν ακόμα στη ζωή.

Η μητέρα μου πέθανε πριν από τρία χρόνια και συνεπώς ήμουν ελεύθερος να αποκαλύψω ό,τι ήξερα, αλλά επέλεξα να μην το κάνω, επειδή είχα εμπλακεί στον αγώνα κατά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης σε πολλά μέτωπα και δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να το πράξω, μέχρι τώρα.

Μπορώ να δηλώσω με ακρίβεια, ότι διαθέτουμε την τεχνολογία για να σταματήσουμε όλες τις επιθέσεις κατά των Ηνωμένων Πολιτειών ή σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή που έχουμε επιλέξει. Ότι είπαν στο κοινό σχετικά με το πρόγραμμα Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία του Ρέιγκαν(5) ήταν ένα απατηλό ψέμα. Το πυραυλικό σύστημα MX, για παράδειγμα, ήταν ένα πολύ ακριβό τέχνασμα παραπληροφόρησης. Κατά τη διάρκεια των ετών του Ρέιγκαν, είχαμε ήδη αναπτύξει τεχνολογία, την οποία οι περισσότεροι θα αναγνώριζαν ως μέρος του HAARP, που θα μπορούσε, για παράδειγμα, να καταρρίψει όλα τα εισερχόμενα ICBM (6), χρησιμοποιώντας επιτόπια τεχνολογία τύπου EMP, βασιζόμενη στο σύστημα HAARP, σε συνδυασμό με την τεχνολογία που βρίσκεται σε πλατφόρμες, στο βαθύ διάστημα. Αυτός ο πόλεμος που ετοιμαζόμαστε να κάνουμε, πρόκειται να διεξαχθεί με ξύλα και πέτρες σε σύγκριση με τα μέσα που είναι διαθέσιμα. Επομένως, όλη αυτή η ανταλλαγή απειλών και η επακόλουθη μαζική δολοφονία, που πρόκειται να συμβεί, είναι εντελώς περιττή.

Εκατομμύρια πρόκειται να πεθάνουν άσκοπα και, αν η σύγκρουση εξελιχθεί σε πυρηνική, δισεκατομμύρια θα πεθάνουν. Και όλα αυτά στο όνομα μιας μικρής ελίτ, που θα αποκτήσει περισσότερο έλεγχο, ώστε να μπορέσει να ζήσει κάποια προσχεδιασμένη φαντασίωση για έλεγχο του πλανήτη.

Πόσο εξελιγμένη είναι η κρυφή τεχνολογία;

Η σύντομη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι δεν ξέρω. Οι πληροφορίες μου βασίζονται σε γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1950, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Αυτό που ξέρω είναι, ότι μόνο πολύ λίγοι γνωρίζουν όσα γνωρίζω. Μόνον ο Θεός και λίγοι διεφθαρμένοι άνθρωποι ξέρουν πόσο μακριά έχει πάει η εξέλιξη αυτής της τεχνολογίας. Αυτός είναι ο λόγος που δεν έχω κανένα πρόβλημα να πιστέψω το νέο βιβλίο του Στηβ Κουέηλ ΕΞΩΓΕΝΕΣΙΣ, περί μετανθρωπισμού και πλήρους μορφοποίησης της ανθρώπινης φυλής.

Με την απαγορευμένη τεχνολογία, όλη η ξηρασία και η πείνα στον πλανήτη θα μπορούσε να τελειώσει. Θυμάστε την παλιά κλασική ταινία του 1952, Η μέρα που σταμάτησε η Γη, στην οποία μια φυλή εξωγήινων είχε τη δυνατότητα να σταματήσει κάθε πόλεμο στο σύμπαν; Εμείς έχουμε τη δύναμη να σταματήσουμε κάθε πόλεμο στον πλανήτη σήμερα και διαθέτουμε την τεχνολογία αυτή εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα. Καταλαβαίνετε τι λέω; Όλοι οι πόλεμοι θα μπορούσαν να τελειώσουν. Θα μπορούσαμε να ταξιδεύουμε στ’ αστέρια και να αξιοποιούμε τεράστιους πόρους. Είναι εξαιρετικά πιθανό να έχει πάει ο στρατός μας στο φεγγάρι πολύ πριν από τον Νηλ Άρμστρονγκ, με βάση τα όσα γνωρίζω σχετικά με την τεχνολογία που υπήρχε το 1960. Οπωσδήποτε, η ελίτ δεν πρόκειται να παραιτηθεί από τον έλεγχο και να επιτρέψει στην ανθρωπότητα να γίνει αυτό που επρόκειτο να γίνει. Συνεπώς, η τεχνολογία θα συνεχίσει να αποκρύπτεται και τα βάσανα του ανθρώπου θα συνεχιστούν για κάποιο διάστημα. Λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτά που είπε ο Τζων Κένεντυ στην ομιλία του περί μυστικών κοινοτήτων(7), γνώριζε κι εκείνος αυτά που αποκαλύπτω και δεν ήταν συμμέτοχος στα παιχνίδια που παίζονταν.

Τι πρέπει να κάνει ένας φτωχός Χριστιανός;

Θα πρέπει να αρχίσει τώρα να έχει αίσθηση του γιατί έχω υποστηρίξει να μην είναι στο τραπεζικό σύστημα, ελεγχόμενος από τους πορνοκάπηλους και πολεμοκάπηλους. Έχω, επίσης, ενθαρρύνει τους ανθρώπους να ψωνίζουν από την τοπική αγορά τους και να μείνουν έξω από τις εταιρικές οντότητες. Κλείστε την τηλεόρασή σας και διαβάστε ένα βιβλίο, η Αγία Γραφή θα ήταν καλή για ξεκίνημα. Τι είπε ο Ιησούς σχετικά με να είναι κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο και όχι αυτού του κόσμου; Θα μπορούσε ακόμα να είναι δυνατή μια κατάρρευση του διεφθαρμένου συστήματος από τα μέσα και το ξεκίνημα ενός καινούργιου. Ωστόσο, το πλοίο αυτό έχει ήδη σαλπάρει και είμαι σίγουρος πως είναι πολύ αργά.

Συμπέρασμα

Η Άννυ Ντε Ρίζο και λίγοι από τους στενούς φίλους μου έχουν συζητήσει το εάν και το πότε και το πόσο λεπτομερώς θα πρέπει να βγάλω στο φως όσα γνωρίζω. Από τον θάνατο της μητέρας μου, πολλές φορές έχω σκεφτεί τι πρέπει να κάνω. Κάποιοι με έχουν συμβουλεύσει να παραμείνω σιωπηλός, λόγω της απώλειας της αξιοπιστίας. Εμένα προσωπικά λίγο θα με ένοιαζε αυτή η πιθανότητα. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα συνεχίσω να γράφω και να κάνω εκπομπές. Έχω άλλα πράγματα στη ζωή που μου λείπουν και νιώθω όλο και περισσότερο κουρασμένος από την προσπάθεια να αφυπνίσω ένα κοινό, που είναι ικανοποιημένο με το να παρακολουθεί το «Dancing with the Stars», αντί να μάχεται ενάντια στο κακό σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ως πρώην επαγγελματίας της ψυχικής υγείας, έμαθα ότι δεν μπορώ να ενδιαφέρομαι για τους πελάτες  περισσότερο από ό,τι ενδιαφέρονται εκείνοι για τον εαυτό τους. Υπάρχει ένα δίδαγμα που πρέπει να εξαχθεί από αυτή την εμπειρία, αναφορικά με το πλήθος των προβάτων που κατοικούν στη χώρα μας.

Έχω πολύ καλή επίγνωση των επικρίσεων που θα ακολουθήσουν αυτό το άρθρο και ειλικρινά, λίγο με νοιάζει. Από τότε που ξεκίνησα να κάνω εκπομπές, πριν από επτά χρόνια, έχω ακούσει να διατυπώνονται απορίες, όπως από πού έχω έρθει και μήπως είμαι σπιούνος της κυβέρνησης και γιατί ξαφνικά εμφανίστηκα από το πουθενά. Η Άννυ Ντε Ρίζο μου λέει ότι ο κόσμος της κάνει συχνά αυτές τις ερωτήσεις. Είμαι αφυπνισμένος εδώ και πολύν καιρό και με κουράζει αυτή η σατανική δολιότητα που ενδημεί σ’ αυτόν τον πλανήτη, μαζί με την έλλειψη νοημοσύνης και θάρρους, που επιδεικνύεται από τις μάζες.

Αυτό που όντως γνωρίζω είναι, ότι αυτός ο επερχόμενος πόλεμος δεν χρειάζεται και πολλά από τα παιδιά μας πρόκειται να πεθάνουν. Είμαι εντελώς βέβαιος, πως οι υπηρεσίες πληροφοριών ξέρουν πώς πέθαναν αυτοί οι 239 επιβάτες του αεροσκάφους. Βλέπετε, όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι, το οποίο λειτουργεί επειδή έχουμε επιλέξει να παραμένουμε σε άγνοια της αλήθειας.

Ήταν ώρα να γίνω τρελός με την κατάσταση του κόσμου, εδώ και πολύν καιρό. Μια καλή στιγμή ήταν όταν ο Ιησούς έδιωξε τους αργυραμοιβούς από τον Ναό. Τώρα, πρόκειται να πληρώσουμε το τίμημα για την ανυπακοή μας στο Θεό και για την απόλυτη άγνοιά μας. Ειλικρινά το εννοώ όταν λέω, είθε ο Θεός να δείξει έλεος για τις ψυχές μας. Θα ήταν συνετό να επικεντρωθούμε στην προσαρμογή και στην επιβίωση. Βρείτε την ευκαιρία να απολαύσετε τη ζωή, όσο ακόμα μπορείτε, ίσως δεν θα έχετε μια δεύτερη ευκαιρία. Απλά να θυμάστε, ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι εντελώς περιττά.

(1)          Για τον αμίαντο: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82

(2)          http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_Penitentiary,_Leavenworth   Ανδρική φυλακή μέσης ασφαλείας, εικοσιπέντε μίλα βορείως της πόλης Κάνσας

(3)          Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των Η.Π.Α. (National Security Association)

(4)          http://en.wikipedia.org/wiki/CANAMEX_Corridor Ο CANAMEX corridor είναι ένας «διάδρομος», που συνδέει τον Καναδά με το Μεξικό, μέσω Ηνωμένων Πολιτειών. Η κατασκευή του αποφασίστηκε στο πλαίσιο της «Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου». Σήμερα ο «διάδρομος» συνίσταται σε μια σειρά αυτοκινητοδρόμων, προβλέπεται όμως η χρήση σιδηροδρόμων, αγωγών καυσίμων και υποδομών τηλεπικοινωνίας οπτικών ινών.

(5)          http://en.wikipedia.org/wiki/Strategic_Defense_Initiative Η Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία (Strategic Defense Initiative, SDI) προτάθηκε από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ρόναλντ Ρέιγκαν στις 23 Μαρτίου 1983, για χρήση επίγειων και διαστημικών συστημάτων, που θα παρέχουν προστασία στις Η.Π.Α. από επίθεση με στρατηγικά πυρηνικά βαλλιστικά βλήματα.

(6)          http://en.wikipedia.org/wiki/Intercontinental_ballistic_missile  Ένα Διηπειρωτικό Βαλλιστικό Βλήμα (Intercontinental Ballistic Missile, ICBM) είναι ένα βαλλιστικό βλήμα με ελάχιστο βεληνεκές μεγαλύτερο των 5500 χιλιομέτρων, αρχικά σχεδιασμένο για τη μεταφορά μιας ή περισσοτέρων πυρηνικών κεφαλών.

(7)          Σχετικά με την ιστορική ομιλία του Τζων Κένεντυ περί μυστικών κοινοτήτων υπάρχει στο Διαδίκτυο πληθώρα υλικού, το οποίο προσπελάζεται με το λήμμα «John Kennedy Secret Societies». Ανάμεσα σ’ αυτό το υλικό υπάρχει και το βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=xhZk8ronces

Μια ριζοσπαστική προσέγγιση της ζωής, της κοινωνίας, των σχέσεων

Σε μια από τις πολλές ηλεκτρονικές επιστολές που έλαβα τις τελευταίες μέρες υπήρχε ένας σύνδεσμος, που οδηγεί στο παρακάτω κείμενο. Το θεώρησα αξιοπρόσεκτο και το αναρτώ. Γιατί αξιοπρόσεκτο όμως; Επειδή προτείνει ένα συνειδησιακό άλμα έξω από το κλουβί της μίζερης συμβατικότητας προς τους αιθέρες της ελευθερίας. Ένα άλμα που θα μας κάνει να χρησιμοποιήσουμε τα φτερά, που δεν γνωρίζουμε ότι έχουμε.

Το πρώτο φιλί

http://old-boy.blogspot.gr/2014/03/blog-post_15.html

ΣΑΒΒΑΤΟ, ΜΑΡΤΙΟΥ 15, 2014

Έγραφα προ καιρού με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ για την Μαρίνα Αμπράμοβιτς: το ντοκιμαντέρ εστιάζει στην αναδρομική της έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη, μια έκθεση που προκάλεσε αίσθηση και είχε μεγάλη επιτυχία, προσελκύοντας 750.000 θεατές Από τις 14 Μαρτίου ως τις 31 Μαΐου του 2010, έξι ημέρες τη βδομάδα και επτάμιση συνεχείς ώρες τη μέρα η Αμπράμοβιτς καθόταν σε μια καρέκλα. Πολλοί από τους 750.000 θεατές έκατσαν στην καρέκλα απέναντί της, την κοίταξαν στα μάτια και τους κοίταξε κι αυτή. Δάκρυσαν, συγκινήθηκαν, άλλοι όχι, όλοι τους όμως είχαν μια μάλλον ασυνήθιστη εμπειρία. The artist is present. Ο καλλιτέχνης είναι παρών και μας κοιτά.

Το πρόσωπο μου γίνεται καθρέφτης όσων με κοιτούν, θα πει η Αμπράμοβιτς. Αλλά εκείνο που κάνει ο καλλιτέχνης δεν είναι τόσο το να μας προσφέρει το διαφορετικό δικό του βλέμμα, όσο την διαφορετική ιδέα: το να μας κοιτάξει στα μάτια κατά πρόσωπο ένα άλλο πρόσωπο· που δεν θα μας εξομολογήσει, δεν θα μας ψυχαναλύσει, δεν είναι φίλος μας, συγγενής μας, γνωστός ή ο έρωτάς μας. Σε αυτή τη διαδικασία δεν έχει θέση ο λόγος. Ο λόγος μπορεί και να λειτουργεί συγκαλυπτικά. Δύσκολα όμως, πάρα πολύ δύσκολα, αν καθίσεις απέναντι σε μια καρέκλα με έναν άνθρωπο και μόνο κοιτάζεστε δεν θα δεις στο πρόσωπό του την αλήθεια του. Ο γκαλερίστας της Αμπράμοβιτς λέει ότι είναι ερωτευμένη με όλο τον κόσμο. Ότι αν κοιτάζει τον κάθε έναν που κάθεται απέναντί της με αγάπη, δεν είναι κάτι προσωπικό. Μήπως όμως όλοι μας είμαστε κατά βάθος ερωτευμένοι με όλον τον κόσμο; Μήπως αν μας κάθιζαν σε μια καρέκλα και κοιτούσαμε για ώρα απέναντί μας τα διαφορετικά ξένα πρόσωπα που θα κάθονταν, θα το νιώθαμε κι εμείς; Μήπως θα νιώθαμε δηλαδή πως ένας άνθρωπος που κοιτάζει κατά πρόσωπο και με προσοχή έναν άλλο άνθρωπο δεν μπορεί παρά να συνδεθεί μαζί του, δεν μπορεί παρά να νιώσει κάτι θερμό;

Και να που τις τελευταίες μέρες κάνει θραύση στο ίντερνετ αυτό εδώ το διαφημιστικό βιντεάκι.

http://www.youtube.com/watch?v=IpbDHxCV29A

Μέσα σε έξι μέρες κοντά 55 εκατομμύρια χτυπήματα. Μια εταιρία ρούχων σκέφτηκε να βάλει 20 άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους να φιληθούν και κινηματογράφησε το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά του φιλιού τους. Τα δέκα ζευγάρια είναι αμήχανα πριν το φιλί. Όταν τελειώνουν η αμηχανία επιστρέφει. Αλλά όταν φιλιούνται, φιλιούνται. Γιατί προφανώς η φύση των ανθρώπου είναι τέτοια που όχι μόνο αν καθήσεις και κοιτάς έναν ξένο κατά πρόσωπο θα νιώσεις κάτι θερμό κι αληθινό, αλλά κι επίσης αν βρεθείς απέναντι σε κάποιον με τον οποίον δεν διαφέρετε αβυσσαλέα ηλικιακά και σου πουν πως είναι οκ να τον φιλήσεις, τότε θα τον φιλήσεις και θα σου είναι το πιο φυσικό και το πιο όμορφο πράγμα μαζί.

Η φύση μας αυτή είναι. Η θέση μας όμως, η κοινωνική μας κατασκευή, μας λέει πως οι άγνωστοι είναι άγνωστοι, οι ξένοι είναι ξένοι, μας λέει πως το ποιούς θα κοιτάξουμε κατά πρόσωπο και ποιούς θα φιλήσουμε είναι θέμα που εξαρτάται από πενήντα παραμέτρους. Ενώ κανονικά δεν εξαρτάται από τίποτα.

Φτιαχτήκαμε για να συμπαθούμε αμέσως τον άλλον αν τον κοιτάξουμε κατά πρόσωπο, φτιαχτήκαμε για να θέλουμε αμέσως να τον φιλήσουμε, μέχρι που αυτό το φυσικό φτιάξιμο έρχονται όλοι οι διαφορετικοί πολιτισμοί να το μποϊκοτάρουν, να το περιπλέξουν, να το διαβάλουν, να το διαστρέψουν, καθώς οι κοινωνίες συγκροτούνται όχι πάνω στην ενότητα των ανθρώπων, αλλά πάνω στην κατάτμησή τους, στο διαχωρισμό τους σε επιμέρους ιδιοκτησιακά κομματάκια, στο διαχωρισμό τους στο οικείοι - ξένοι, στο εμείς κι οι άλλοι.

Η φύση μας είναι το άφημα κατά τη διάρκεια του φιλιού, η θέση μας είναι τα αμήχανα γελάκια πριν και μετά το φιλί.

posted by Old Boy

Στην πρώτη ανάρτηση του κειμένου (http://old-boy.blogspot.gr/2014/03/blog-post_15.html) υπάρχουν και μερικά σχόλια, τα οποία προτίμησα να μην συμπεριλάβω εδώ. Όποιος θέλει να τα δει, πράγμα που συνιστώ, επειδή κάτι δείχνουν κι αυτά, μπορεί να τα βρει στο ιστολόγιο του αρθρογράφου.

Νίκος Τσαουσάκης

20 Μαρτίου 2014

Ζούμε την πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία του σύμπαντος

Μια φίλη από την Γαλλία βρήκε κάπου δημοσιευμένο το παρακάτω άρθρο και μου το έστειλε, επειδή το θεώρησε σημαντικό και ενδιαφέρον. Μου ζήτησε να το διαβάσω και να της πω τη γνώμη μου. Πράγματι, μου φάνηκε κι εμένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, μια που σε πολλά σημεία του ταιριάζει με αρκετά άλλα πράγματα που έχω υπ’ όψη μου, προερχόμενα από πηγές που δεν μπορώ να μην τις πάρω στα σοβαρά.

Με τη σειρά μου κι εγώ σκέφτηκα ότι μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι, που δεν θα τους ήταν αδιάφορο να δεχθούν ένα τέτοιο ερέθισμα και να κάνουν τις δικές τους σκέψεις πάνω σ’ αυτό. Ιδού λοιπόν το εκ Γαλλίας άρθρο, μεταφρασμένο από τα Αγγλικά για τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου.

Νίκος Τσαουσάκης, 2 Μαρτίου 2014

Ζούμε την πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία του σύμπαντος

http://www.collective-evolution.com/2014/02/19/we-are-living-in-the-most-important-time-in-the-history-of-the-universe-dolores-cannon-discusses-our-current-paradigm/

Η Ντολόρες Κάννον

Η καριέρα της Ντολόρες Κάννον έχει ένα χρονικό μήκος μεγαλύτερο των τεσσάρων δεκαετιών, στη διάρκεια των οποίων έχει εργαστεί με χιλιάδες πελάτες σε συνεδρίες αναδρομικής ύπνωσης. Με πάνω από δεκαεπτά δημοσιευμένα βιβλία επί του θέματος, η Ντολόρες Κάννον μπορεί εύκολα να θεωρηθεί σαν ένας από τους παγκοσμίως πιο περιζήτητους επαγγελματίες στον τομέα αυτόν. Στα δημοφιλή θέματα, που θίγονται στα πολυάριθμα βιβλία της, περιλαμβάνονται: οι προηγούμενες ζωές, οι εξωγήινοι, η ζωή σε άλλους πλανήτες, η ενεργειακή θεραπεία, διάσημοι ιστορικοί χαρακτήρες, όπως ο Νοστράδαμος και ο Ιησούς, απαγωγές, και ο κατάλογος συνεχίζεται.

Κάθε βιβλίο έχει την τάση να «κάμπτει το μυαλό του αναγνώστη σαν κουλουράκι», εξηγεί η Ντολόρες.

Ένα από τα τελευταία βιβλία της, με τίτλο «Τα Τρία Κύματα Των Εθελοντών Και Η Νέα Γη», είναι μια συλλογή από συνεδρίες αναδρομικής ύπνωσης πελατών, που αποτελεί την αφήγηση μιας ματιάς «στο παρασκήνιο» της τρέχουσας μεταβολής του μοντέλου της Γης. Κατά τη διάρκεια των συνεδριών, η Ντολόρες υπνωτίζει τους πελάτες της, φέρνοντάς τους στην κατάσταση των εγκεφαλικών κυμάτων της «υπερ-συνείδησης», μια από τις βαθύτερες καταστάσεις έκστασης, που μπορεί κανείς να βιώσει. Η Ντολόρες ανέλυσε την τεχνική της σε μια συνέντευξη στο περιοδικό The Edge (σ.τ.μ.: Το Άκρον – http://www.edgemagazine.net/2011/08/the-three-waves-of-volunteers-part-one-with-dolores-cannon/).

«Έχω αναπτύξει τη δική μου τεχνική μέσω των ετών. Δεν μοιάζει με οποιαδήποτε άλλη από τις τεχνικές ύπνωσης, που γενικά εφαρμόζονται . Είμαστε σε θέση να επικοινωνήσουμε με αυτό που εγώ αποκαλώ μέγιστη υπαρκτή δύναμη, και είναι η πηγή όλης της γνώσης. Βρήκα τον τρόπο να την κάνω να έρχεται μέσα από κάθε πρόσωπο με το οποίο εργάζομαι, και έχω δουλέψει με χιλιάδες ανθρώπους.»

Τα αποτελέσματα της τεχνικής της είναι εκπληκτικά, με τον πιο μετριοπαθή χαρακτηρισμό. Μέσα από τα χρόνια η Ντολόρες άρχισε να παρατηρεί μια συσχέτιση μεταξύ των συνεδριών των πελατών της, μια συσχέτιση που γεφυρώνει τις διαδρομές των ψυχών, που ενσαρκώνονται στον πλανήτη αυτόν τον καιρό.

«Όταν βλέπεις χιλιάδες και χιλιάδες πελάτες, όπως κάνω εγώ ως θεραπεύτρια και σύμβουλος, αρχίζεις να βλέπεις ένα κοινό νήμα να ενώνει πολλές από τις περιπτώσεις. Νωρίτερα συνέβαινε να πηγαίνουν όλοι πίσω σε μια προηγούμενη ζωή και να βρίσκω μερικές από τις απαντήσεις, και στη συνέχεια να διερευνώ την πηγή όλης της γνώσης για να απαντώ σε όλες τις ερωτήσεις τους και να κάνω τη θεραπεία. Μόλις τα τελευταία πέντε χρόνια περίπου, άρχισα να βλέπω πελάτες, που δεν μετέβαιναν όλοι σε μια προηγούμενη ζωή στη Γη. Άρχισα να διαπιστώνω, ότι ποτέ πριν δεν είχαν υπάρξει στη Γη και ότι είχαν έρθει εδώ απ' ευθείας από τον Θεό, από την Πηγή, από άλλους πλανήτες, άλλες διαστάσεις, όπου ήσαν ενεργειακές οντότητες. Αυτό είναι το κοινό νήμα που έβρισκα, και αυτό είναι που με οδήγησε στη θεωρία των τριών κυμάτων εθελοντών.»

Η θεωρία της Ντολόρες προτείνει, ότι μια σειρά από ψυχές ταξιδεύουν από άλλους πλανήτες και διαστάσεις για να βοηθήσουν την Γη αυτόν τον καιρό. Πολλές από αυτές τις ψυχές, που ανήκουν σε υψηλότερη δόνηση από εκείνη των ψυχών που ενδημούν στη Γη, ενσαρκώνονται στον πλανήτη για πρώτη φορά. Βεβαιώνει, ότι οι ψυχές που έχουν περάσει πολλές ζωές ενσαρκούμενες στη Γη, είναι προσκολλημένες σε έναν καρμικό κύκλο, επαναλαμβάνοντας τους ίδιους τύπους σφαλμάτων και μαθημάτων, πράγμα που τελικά οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Γι’ αυτό, υπήρξε μια έκκληση να έρθουν καθαρότερες ψυχές στη Γη, για να καθαρίσουν και να ανυψώσουν τις δονήσεις του πλανήτη.

Ενσωματωμένοι όμως τώρα, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία μνήμη του λόγου για τον οποίον ήρθαν. «Έρχονται και μια αμνησία ενσκήπτει στα πρόσωπα, που τα κάνει να χάνουν τη μνήμη του γιατί είναι εδώ. Όμως τα άτομα αυτής της ομάδας έχουν μια ενέργεια, την οποία πρέπει να προβάλουν. Πρόκειται για μια ενέργεια αγάπης, που θα αλλάξει τη νοοτροπία εδώ στη Γη. Θα αλλάξει την ιστορία, απλά με το που αυτοί είναι εδώ».

Μέσα από τις διαδρομές των πελατών της, η Ντολόρες ανακάλυψε, ότι η Γη είναι ένας από τους πυκνότερους πλανήτες σε ολόκληρο το σύμπαν. Μια ψυχή που ενσαρκώνεται εδώ θεωρείται γενναία, γιατί η ζωή στη Γη είναι μια εμπειρία έντονης δοκιμασίας, ειδικά για τις ψυχές που προέρχονται από υψηλότερες σφαίρες και πλανήτες υψηλότερης δόνησης. Πάντως, όλοι οι πελάτες της έχουν την ίδια απάντηση όταν ερωτώνται για τον λόγο της έλευσής τους στη Γη, απλά «άκουσαν το κάλεσμα».

Η Γη διέρχεται μια μεγάλη μεταμόρφωση, τέτοια που οι πελάτες της Ντολόρες δηλώνουν, ότι ποτέ δεν έχει συμβεί στο παρελθόν. Για πρώτη φορά, ένας ολόκληρος πλανήτης μετατοπίζει τη δόνησή του σε μια νέα διαστασιακή συχνότητα. Πολλές ψυχές ή ομάδες ψυχών έχουν βιώσει μια μεταβολή σαν αυτή στο παρελθόν, (π.χ. οι Μάγιας), όμως ποτέ ένας ολόκληρος πλανήτης δεν μετατοπίστηκε κραδασμικά μέσα σε μια μόνη διεργασία. Ως εκ τούτου, εξηγεί η Ντολόρες, ολόκληρο το Σύμπαν έχει πιάσει τη μπροστινή σειρά καθισμάτων σε ένα από τα μεγαλύτερα σόου που συνέβησαν ποτέ. Ωστόσο, η βοήθεια είναι απαραίτητη, επειδή ο άνθρωπος έχει μολύνει τον πλανήτη με μια δόνηση τόσο πυκνή, που απειλεί την επιβίωση του πλανήτη στο σύνολό του. Η Ντολόρες αποκαλύπτει ότι αν ο πλανήτης ανατιναχθεί, αυτό θα αντηχήσει σε όλο το σύμπαν, επηρεάζοντας και διαταράσσοντας όλα τα όντα. Επομένως, έγινε η κλήση για βοήθεια και οι ψυχές πήδηξαν γρήγορα πάνω στο βαγόνι για να βοηθήσουν.

Στο βιβλίο «Τα Τρία Κύματα Εθελοντών Και Η Νέα Γη» η Ντολόρες αναλύει τις τρεις διαφορετικές κατηγορίες ψυχών, που έχουν ενσαρκωθεί στη Γη:

·                     Το πρώτο κύμα: Ευρισκόμενοι τώρα στα τέλη της τέταρτης έως τις αρχές της έκτης δεκαετίας τους, αυτοί οι εθελοντές έχουν δοκιμαστεί από τη βία, την οργή και το μίσος, που έχουν βιώσει στη Γη. Βρέθηκαν στον σκληρότερο χρόνο προσαρμοζόμενοι στη ζωή ως άνθρωποι, και πολλοί από αυτούς προσπαθούν να αυτοκτονήσουν.

·                        Το δεύτερο κύμα: Ευρισκόμενοι τώρα στα τέλη της δεύτερης και στην τρίτη δεκαετία τους, αυτοί οι εθελοντές είναι πιο άνετα σε σώμα και λέγεται ότι είναι φάροι ή κανάλια της ενέργειας, που μπορούν να επηρεάσουν άλλους, μόνο με το να είναι κοντά τους. Η αποστολή τους του να μοιράζονται απλά την ενέργειά τους με τους άλλους σημαίνει, ότι δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε, αλλά απλά να υπάρχουν.

·                       Το Τρίτο Κύμα: Τα καινούργια παιδιά, πολλά από τα οποία είναι σήμερα έφηβοι, έχουν όλη τη γνώση που απαιτείται για να υπάρξουν στον πλανήτη μετά την διαστασιακή μετατόπιση και την μεταμόρφωση. Το DNA τους είναι πιο προχωρημένο και η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν είναι το να παρεξηγούνται από τον ανθρώπους, ότι πάσχουν από διαταραχή ελαττωμένης προσοχής και υπερκινητικότητας, που πρέπει να τύχει ιατρικής φροντίδας.

Είναι ενδιαφέρον, ότι μέσα από τις πολλές συνεδρίες των πελατών της, η Ντολόρες έχει γράψει εκτενώς για τον χαμένο πολιτισμό της Ατλαντίδας. Ανακάλυψε, ότι, σαν την Ατλαντίδα, υπήρξαν πολυάριθμοι πολιτισμοί, που έχουν καταστραφεί στο παρελθόν.

«Κάθε φορά που οι άνθρωποι έφταναν στο σημείο να χρησιμοποιούν την ενέργεια με λάθος τρόπο και δεν μπορούσαν να την ελέγξουν, έπρεπε κάποιος να τους σταματήσει. Και κάθε φορά, τα πάντα ξεκινούσαν απ’ την αρχή σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ο πολιτισμός επέστρεφε στα πρώιμα στάδια και άρχιζε ξανά από την αρχή. Γι' αυτό δεν θέλουν να το κάνουν να συμβεί κι αυτή τη φορά. Δεν θέλουν να ξεκινήσει από την αρχή ο πλανήτης και να ξαναρχίσει η ζωή για την ανθρωπότητα μια ακόμη φορά.

»Κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας ύπνωσης, μια γυναίκα πήγε πίσω στην Ατλαντίδα και μου έλεγε ποιος ήταν ο κύριος λόγος που καταστράφηκε η Ατλαντίδα. Μου είπε ότι υπήρχαν επιστήμονες στον καιρό της Ατλαντίδας. Υπήρχαν άλλοι που έπαιζαν με αυτό που ονομάζεται Σκοτεινή Ύλη. Μου είπε ότι αυτό ήταν το ίδιο πράγμα με αυτό που οι επιστήμονες κάνουν τώρα, όταν παίζουν με αυτό που αποκαλούμε αντι-Ύλη. Είπαν ότι πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό, επειδή οι επιστήμονες κάνουν το ίδιο πράγμα τώρα.

»Το πείραμα του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων στην Ελβετία είναι το ίδιο πράγμα. Μεταχειρίζονται επιπόλαια την αντι-Ύλη. Οι επιστήμονες, οι οποίοι τώρα παίζουν με το πείραμα του Επιταχυντή δεν έχουν καμία ιδέα για το τι πραγματικά κάνουν και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.

»Αν εκείνα τα πειράματα είχαν συνεχιστεί εκείνη την εποχή στην Ατλαντίδα, θα είχαν διασπάσει το πλέγμα του πλανήτη, προκαλώντας κατάρρευση της Γης, και αυτό θα είχε έναν αντίκτυπο, ως το σημείο της διάσπασης των πλεγμάτων ολόκληρου του Σύμπαντος. Το σταμάτησαν όμως, πριν φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά η καταστροφή συνέβη».

Όταν ερωτάται για το πώς κρίνουν οι άνθρωποι τη δουλειάς της, η Ντολόρες λέει ότι βρίσκει χιούμορ στις παρατηρήσεις των ανθρώπων, που λένε ότι είναι «μεγάλη συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας».

«Δεν υπάρχει κανένας τρόπος στη Γη που θα μπορούσα να έχω κατασκευάσει όλο αυτό το υλικό. Έχω δεκαεπτά βιβλία σε κυκλοφορία τώρα, και όλο αυτό το υλικό έχει προέλθει μέσα από τις περιπτώσεις με τις οποίες έχω εργαστεί, με τον μέσο πελάτη να με έχει επισκεφθεί απλά μπαίνοντας μέσα από τον δρόμο. Δεν γνώριζα αυτούς τους ανθρώπους, μέχρι που πέρασαν την πόρτα του γραφείου μου, προερχόμενοι από όλες τις διαδρομές της ζωής που μπορείτε να φανταστείτε: Διευθύνοντες σύμβουλοι εταιρειών, καθηγητές κολεγίων, ιερείς, σαμάνοι, και πολλοί απλοί άνθρωποι. Δεν έχω βρει κανέναν που να μην έχει προηγούμενη ζωή. Όταν άρχισα να γράφω τη σειρά «Το Περίπλοκο Σύμπαν», αναρωτήθηκα αν θα υπήρχε κανείς εκεί έξω που θα είναι σε θέση να το καταλάβει, γιατί είπα ότι αυτό το βιβλίο είναι για τους ανθρώπους που θέλουν το μυαλό τους να καμφθεί σαν κουλούρι. Όταν το διαβάζουν αυτό οι άνθρωποι λένε, «Το γνωρίζω αυτό και δεν ξέρω πώς το γνωρίζω, αλλά το γνωρίζω και ξέρω ότι είναι αλήθεια».

Στο τελευταίο τμήμα της συνέντευξής της στο περιοδικό The Edge, η Ντολόρες ρωτήθηκε αν υπήρχαν κάποιες τελικές σκέψεις, με τις οποίες θα ήθελε να αφήσει τους ανθρώπους, αναφορικά με την μετατόπιση της συνείδησης.

«Προχωράμε σε μια νέα συχνότητα, μια νέα διάσταση, εκεί που πρόκειται να είναι η Νέα Γη, και πρόκειται να είναι εξαιρετικά όμορφη. Την έχουν περιγράψει στα βιβλία – τα όμορφα χρώματα, ότι όλα θα είναι η πλήρης αγάπη.

»Προχωράμε μακριά από την αρνητικότητα της Παλαιάς Γης, και πρόκειται να συμβεί μια πλήρης μεταστροφή, που δεν θα μπορεί να γίνει πιστευτή, και όλοι βαδίζουμε προς τα εκεί τώρα. Η Αγία Γραφή, στο βιβλίο της Αποκάλυψης , μιλάει για τον Νέο Παράδεισο και την Νέα Γη. Είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που αποκτάμε τώρα. Είναι ακριβώς εκείνο, που ο Άγιος Ιωάννης, όταν είχε το όραμα στο νησί της Πάτμου, δεν είχε συνειδητοποιήσει, ότι επρόκειτο να περάσουν άλλες δυο χιλιάδες χρόνια πριν υλοποιηθεί.

»Το πιο σημαντικό πράγμα είναι, ότι ζούμε στην πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία του Σύμπαντος, και είναι πολύ σημαντικό να είμαστε εδώ τώρα. Υπάρχουν χιλιάδες ψυχές που θα ήθελαν να είναι εδώ για να βιώσουν αυτό το γεγονός – ακόμη και αν θα μπορούσαν να είναι εδώ μόνο για λίγες ώρες. Λένε ότι ακόμα και αν γεννηθούν και πεθάνουν αμέσως, θα μπορούν να πουν, "ήμουν εκεί όταν συνέβη αυτό". Τόσο είναι σημαντικό αυτό για ολόκληρο το  Σύμπαν. Ζείτε, λοιπόν, σε έναν πολύ υπέροχο καιρό, που δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθεί.»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣΤΗΣ DOLORES ΕΔΩ 

Αναφορές:
1.) Cannon, Dolores. Τα Τρία Κύματα Εθελοντών Και Η Νέα Γης . Ozark Mountain Publishing, Inc (15 Σεπτεμβρίου 2011)
. 2) Cannon, Dolores. Το Περίπλοκο Σύμπαν: Book Four . Ozark Mountain Publishing, Inc (7 Νοεμβρίου, 2011)
3.) http://www.edgemagazine.net/2011/08/the-three-waves-of-volunteers-part-one-with-dolores-cannon/
4.) http://www.edgemagazine.net/2011/08/the-three-waves-of-volunteers-part-two-with-dolores-cannon/