Το πρώτο φιλί

Ήταν Άνοιξη του 1970, δεκαέξι του Μάη και η μέρα ήταν ζεστή. Ήμουν σε εκδρομή με το φροντιστήριο των Αγγλικών. Δεν είχα δική μου παρέα γιατί φοιτούσα σε τμήμα που είχε φτιαχτεί ειδικά για μένα κι έτσι ήμουν σ' αυτό εντελώς μόνος. Κάπου-κάπου ερχόταν κι ένας άλλος σπουδαστής της ίδιας τάξης, όποτε τον βόλευαν οι ώρες.

Αυτή η μοναχικότητα, εκτός από τη γενικότερη ωφέλεια που είχε για μένα στην εκμάθησης της γλώσσας, μου βγήκε σε καλό και στην περίπτωση εκείνης της εκδρομής. Όταν δήλωσα συμμετοχή, ο καθηγητής μου, σχολιάζοντας το ενδεχόμενο να μην περάσω καλά μη έχοντας φίλους μαζί μου, μου υποσχέθηκε πως θα μου όριζε θέση ανάμεσα σε τρία κορίτσια από άλλη τάξη, τρεις φίλες, που κι αυτές δεν θα είχαν άλλη παρέα έξω απ' την τριάδα τους.

Έτσι και έγινε. Όταν επιβιβάστηκα στο πούλμαν κι εκάθησα στη θέση μου, βρέθηκα ανάμεσα σε τρία κορίτσια, δεκαπέντε ετών περίπου, σαν τα κρύα νερά. Ήσαν κι εκείνα πληροφορημένα για μένα και με περίμεναν. Το ένα απ' αυτά καθόταν στ' αριστερά μου, δίπλα στο παράθυρο και τα άλλα δύο στο μπροστινό κάθισμα. Ήσαν ευχάριστες, ομιλητικές και καλοφτιαγμένες. Από την οπτική γωνία των δεκαέξι μου χρόνων τις εύρισκα αρκετά σοβαρές, ευτυχώς, γιατί αλλιώς δεν θα τις άντεχα.

Ωστόσο από τις τρεις ξεχώριζε μία, εκείνη που καθόταν διαγώνια μπροστά μου, στο παράθυρο του μπροστινού καθίσματος. Την έλεγαν Ελένη. Οι άλλες δύο ήσαν πιο απλές γενικά, στη συμπεριφορά και στο ύφος. Η Ελένη είχε από φυσικού της εκείνο το κάτι που προκαλεί και αναστατώνει. Δεν προσποιόταν ούτε το επεδίωκε να είναι έτσι. Αυτός ήταν ο τύπος της. Ήταν ο τύπος που σέρνει καράβι και άνετα μάλιστα.

Το κορίτσι που καθόταν δίπλα μου ήταν κι αυτό αρκετά ελκυστικό κι ενδιαφέρον και από τις πρώτες στιγμές αναπτύχθηκε ανάμεσά μας ένα πολύ καλό κλίμα κι αρχίσαμε να συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Όμως εγώ είχα τη μισή προσοχή μου στην Ελένη. Με το μισό μου μυαλό παρακολουθούσα τις κινήσεις της και τις εκφράσεις της, καθώς συνομιλούσε με τη διπλανή της.

Όταν μου δινόταν η ευκαιρία, την παρατηρούσα και την περιεργαζόμουν καλύτερα. Την απολάμβανα. Ήταν πολύ όμορφη, με μια ζεστή, μεσογειακή ομορφιά. Είχε ξανθά μαλλιά, μακριά και ίσια, δεμένα πίσω σε αλογοουρά. Είχε γαλάζια μάτια με έξυπνο και εκφραστικό βλέμμα και μια επιδερμίδα ανοιχτόχρωμη, βελούδινη κι αιθέρια. Κι ακόμα είχε δυό υπέροχα χείλη, κόκκινα και σαρκώδη, που κινούνταν ερεθιστικά καθώς μιλούσε.

Κάποτε, στη διάρκεια της διαδρομής προς τον προορισμό μας, που δεν θυμάμαι ποιός ήταν, έπεσε η ιδέα από κάποιον να παίξουμε την «Πυθία», το γνωστό παιχνίδι που συνηθιζόταν στα πάρτυ εκείνης της εποχής, δίνοντας μια ιδιότυπη και σχετικά νομιμοποιημένη διέξοδο στον καταπιεσμένο εφηβικό ερωτισμό. Κάποιος απ' τους συμμετέχοντες πήρε το ρόλο της Πυθίας, έδεσε τα μάτια του μ' ένα μαντήλι κι άρχισε να δέχεται το στερεότυπο ερώτημα «Τι  να κάνει ο κύριος στην κυρία;» ή «Τι  να κάνει η κυρία στον κύριο;», στο οποίο έπρεπε να δίνει μια κατά το δυνατόν έξυπνη, πρωτότυπη αλλά και τολμηρή απάντηση, χωρίς να γνωρίζει ποιά πρόσωπα αφορούσε.

Στην εξέλιξη της διαδικασίας έφτασε και η στιγμή, μοναδική και ανεπανάληπτη, που ο κύριος ήμουν εγώ και η κυρία ήταν η Ελένη. Ήταν η κατ' εξοχήν στιγμή της πιθανής αμοιβής για τη συμμετοχή μου στο παιχνίδι. Η έξαψη κορυφώθηκε, για λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα την αγωνία της αναμονής, την ανησυχία για το ποιά θα ήταν η εντολή της Πυθίας. Αυτή η ευκαιρία που μου δινόταν για μια άμεση επαφή μ' αυτό το πολυπόθητο πλάσμα θα μπορούσε να έχει μια θαυμάσια αξιοποίηση αλλά θα μπορούσε επίσης να καταλήξει και σε πλήρη απογοήτευση. Κρεμόμουν κυριολεκτικά από τα χείλη της Πυθίας.

 Στη συγκεκριμένη περίπτωση το τυπικό ερώτημα είχε τεθεί με την «ανδροκρατική» του διατύπωση: «Τι  να κάνει ο κύριος στην κυρία;». Θυμάμαι πως ήμουν αποφασισμένος και έτοιμος, εγώ τουλάχιστον από την πλευρά μου, να κάνω χρήση αυτής της ευκαιρίας όχι βιαστικά και αδέξια αλλά με τον πιο αποδοτικό και απολαυστικό τρόπο, στον βαθμό βέβαια που θα με ευνοούσε και η εντολή που θα έπαιρνα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε να είναι «Να της χαϊδέψει το στήθος». Ήμουν έτοιμος να το πράξω με τη μεγαλύτερη σχολαστικότητα, με αργές και καλά οργανωμένες κινήσεις, με επαγγελματική ευσυνειδησία και συνέπεια απέναντι στην εντολή που θα είχα πάρει.

Θα μπορούσε ωστόσο και να προέκυπτε μια εντελώς άχαρη και απογοητευτική εντολή του τύπου «Να της τραβήξει τα μαλλιά» ή «Να της ξύσει την πλάτη». Όμως ευτυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Όταν πέρασαν τα δύσκολα εκείνα δευτερόλεπτα η απάντηση που ήρθε ήταν «Να τη φιλήσει στο στόμα».

Κοιταχτήκαμε για μια στιγμή η Ελένη κι εγώ και γείραμε ελαφρά πλησιάζοντας ο ένας τον άλλο. Βρισκόμασταν ακόμα στις θέσεις μας αλλά βέβαια όχι καθιστοί. Εκείνη ήταν γονατισμένη με το δεξί πόδι στο κάθισμά της και με το δεξί χέρι ακουμπούσε στην πλάτη του, έχοντας μέτωπο προς τον διάδρομο, όπου συνωστίζονταν πολλοί απ' αυτούς που συμμετείχαν στο παιχνίδι και, πιο απόμερα, μερικοί που παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Εγώ στεκόμουν όρθιος με το δεξί μου πόδι στο διάδρομο και το αριστερό στο υπερυψωμένο δάπεδο, ενώ στηριζόμουν για ασφάλεια και σταθερότητα στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος.

Δεν διαφαινόταν η παραμικρή αναστολή στο ύφος της Ελένης. Με πλησίασε με άνεση και με το σωστό τρόπο, όχι με βιασύνη αλλά με φανερή τη διάθεση να δώσει και να πάρει και όχι να τελειώσει όπως-όπως μ' αυτή την υποχρέωση. Με το μυαλό μου συγκεντρωμένο ακριβώς εκεί που έπρεπε φίλησα γλυκά αλλά και σθεναρά τα υπέροχα κοριτσίστικα χείλη. Ήσαν βρεγμένα. Όταν πέρασαν αυτές οι λίγες στιγμές, εκτός από την παρατεινόμενη αίσθηση της επαφής είχα κι εκείνη του σάλιου της πάνω στο στόμα μου. Κι ήταν αυτή μια επιπλέον, εξίσου σημαντική αλλά και αναπάντεχη και πιο διαρκής ευχαρίστηση. Μια ευχαρίστηση που παρέμενε και μετά την πράξη της επαφής.

Έγλυψα με λαχτάρα τα χείλη μου για να πάρω μέσα μου αυτό το σάλιο, αυτόν τον λίγο μαγικό χυμό που προερχόταν από εκείνο το στόμα, εκείνο το σώμα, που έσφυζε από λογής-λογής κοριτσίστικους εφηβικούς χυμούς. Ήταν κάτι σαν Κοινωνία. Όχι Θεία βεβαίως όμως Κοινωνία, και μάλιστα θα έλεγα ιερή. Περιεκτική τόσο σε φυσική αξία όσο και σε νόημα κρυφό και περιεχόμενο μυστικό. Η μικρή ποσότητα ασφαλώς δεν είχε καμία σημασία. Σημασία είχε το ότι αντιπροσώπευε το σώμα και το είναι, τον ερωτισμό και τον παλμό εκείνου του κοριτσιού. Είχα μεταλάβει, μ' αυτό το λίγο σάλιο που έμεινε στα χείλη μου, εκείνα ακριβώς τα δικά της στοιχεία. Θα την είχα για πάντα μέσα μου, έχοντας πάρει μέσα μου αυτό που μου άφησε. Το φιλί εκείνο δεν έμελε να μείνει μια στιγμιαία επαφή αλλά να αποβεί η απαρχή μιας νέας μυστικής και υπερβατικής σχέσης.

Το παιχνίδι γύρω μου συνεχιζόταν κανονικά, όμως για μένα ουσιαστικά είχε τελειώσει. Αδιάφορα κι αφηρημένα έμενα στην ίδια θέση και εξωτερικά έδειχνα να συμμετέχω στη δραστηριότητα της παρέας, όμως επρόκειτο πια για κάτι που δεν με αφορούσε. Το προηγούμενο ενδιαφέρον μου είχε ξαφνικά εξαφανιστεί.

Πέρασα πολύ ευχάριστα σ' εκείνη την εκδρομή με την παρέα των τριών κοριτσιών και την συμβολή της ηλιόλουστης μέρας. Η γνωριμία μου ωστόσο με την Ελένη και τις άλλες δυο συντρόφισσές μου δεν είχε συνέχεια μετά το τέλος της εκδρομής. Δεν επεδίωξα καθόλου κάτι τέτοιο εξ αιτίας ενός άλλου αισθήματος, που υπήρχε τότε στη ζωή μου, ενός αμφίβολου και αρρωστημένου δεσμού με μια κοπέλα ένα χρόνο μεγαλύτερή μου, που ποτέ δεν μου ξεκαθάρισε τι σκεφτόταν για μένα και ποτέ δεν μου έδωσε κάτι, πέρα από μετέωρες και απατηλές ελπίδες. Εγώ απλά επέμενα να την έχω τοποθετημένη πολύ ψηλά και να μένω αυστηρά σταθερός στο αίσθημά μου. Αρκέστηκα να κρατήσω από τη μέρα εκείνη την εμπειρία της συναναστροφής με την Ελένη και την αίσθηση των ζεστών και υγρών χειλιών της πάνω στα δικά μου. Την αίσθηση αυτή τη διατήρησα ζωντανή στο μυαλό μου για πολλά χρόνια μετά από τότε, σαν ένα πρότυπο λεπτής ηδονής και σαν ενθύμιο από την πρώτη φορά που φίλησα ένα κορίτσι στο στόμα.

N.T.